This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
English to Greek: English to Greek: GEORGE R.R. MARTIN, “THE HEDGE KNIGHT” General field: Art/Literary Detailed field: Poetry & Literature
Source text - English GEORGE R.R. MARTIN, “THE HEDGE KNIGHT”
It seemed as though every lordly house of the west and south had sent a knight or three to Ashford to see the fair maid and brave the lists in her honor.
Yet however fine their pavilions were to look upon, he knew there was no place there for him. A threadbare wool cloak would be all the shelter he had tonight. While the lords and great knights dined on capons and suckling pigs, Dunk's supper would be a hard, stringy piece of salt beef. He knew full well that if he made his camp upon that gaudy field, he would need to suffer both silent scorn and open mockery. A few perhaps would treat him kindly, yet in a way that was almost worse.
A hedge knight must hold tight to his pride. Without it, he was no more than a sellsword. I must earn my place in that company. If I fight well, some lord may take me into his household. I will ride in noble company then, and eat fresh meat every night in a castle hall, and raise my own pavilion at tourneys. But first I must do well. Reluctantly, he turned his back on the tourney grounds and led his horses into the trees.
On the outskirts of the great meadow a good half mile from town and castle he found a place where a bend in a brook had formed a deep pool. Reeds grew thick along its edge, and a tall leafy elm presided over all. The spring grass there was as green as any knight's banner and soft to the touch. It was a pretty spot, and no one had yet laid claim to it. This will be my pavilion, Dunk told himself, a pavilion roofed with leaves, greener even than the banners of the Tyrells and the Estermonts.
His horses came first. After they had been tended, he stripped and waded into the pool to wash away the dust of travel. "A true knight is cleanly as well as godly," the old man always said, insisting that they wash themselves head to heels every time the moon turned, whether they smelled sour or not. Now that he was a knight, Dunk vowed he would do the same.
He sat naked under the elm while he dried, enjoying the warmth of the spring air on his skin as he watched a dragonfly move lazily among the reeds. Why would they name it a dragonfly? he wondered. It looks nothing like a dragon. Not that Dunk had ever seen a dragon. The old man had, though. Dunk had heard the story half a hundred times, how Ser Arlan had been just a little boy when his grandfather had taken him to King's Landing, and how they'd seen the last dragon there the year before it died. She'd been a green female, small and stunted, her wings withered. None of her eggs had ever hatched. "Some say King Aegon poisoned her," the old man would tell. "The third Aegon that would be, not King Daeron's father, but the one they named Dragon-bane, or Aegon the Unlucky. He was afraid of dragons, for he'd seen his uncle's beast devour his own mother. The summers have been shorter since the last dragon died, and the winters longer and crueler."
The air began to cool as the sun dipped below the tops of the trees. When Dunk felt gooseflesh prickling his arms, he beat his tunic and breeches against the trunk of the elm to knock off the worst of the dirt, and donned them once again. On the morrow he could seek out the master of the games and enroll his name, but he had other matters he ought to look into tonight if he hoped to challenge.
He did not need to study his reflection in the water to know that he did not look much a knight, so he slung Ser Arlan's shield across his back to display the sigil. Hobbling the horses, Dunk left them to crop the thick green grass beneath the elm as he set out on foot for the tourney grounds.
In normal times the meadow served as a commons for the folk of Ashford town across the river, but now it was transformed. Α second town had sprung up overnight, a town of silk instead of stone, larger and fairer than its elder sister. Dozens of merchants had erected their stalls along the edge of the field, selling felts and fruits, belts and boots, hides and hawks, earthenware, gemstones, pewterwork, spices, feathers, and all manner of other goods. Jugglers, puppeteers, and magicians wandered among the crowds plying their trades ... as did the whores and cutpurses. Dunk kept a wary hand on his coin.
The man he needed was all the way down at the end of the row, a shirt of fine chain mail and a pair of lobstered steel gauntlets displayed on the table before him. Dunk inspected them closely. "You do good work," he said.
"None better." A stumpy man, the smith was no more than five feet tall, yet wide as Dunk about the chest and arms. He had a black beard, huge hands, and no trace of humility.
“I need armor for the tourney," Dunk told him. "A suit of good mail, with gorget, greaves, and greathelm." The old man's halfhelm would fit his head, but he wanted more protection for his face than a nasal bar alone could provide.
The armorer looked him up and down. "You're a big one, but I've armored bigger." He came out from behind the table. "Kneel, I want to measure those shoulders. Aye, and that thick neck o' yours." Dunk knelt. The armorer laid a length of knotted rawhide along his shoulders, grunted, slipped it about his throat, grunted again. "Lift your arm. No, the right." He grunted a third time. "Now you can stand." The inside of a leg, the thickness of his calf, and the size of his waist elicited further grunts. "I have some pieces in me wagon that might do for you," the man said when he was done. "Nothing prettied up with gold nor silver, mind you, just good steel, strong and plain. I make helms that look like helms, not winged pigs and queer foreign fruits, but mine will serve you better if you take a lance in the face."
"That's all I want," said Dunk. "How much?" "Eight hundred stags, for I'm feeling kindly."
"Eight hundred?" It was more than he had expected. "I ... I could trade you some old armor, made for a smaller man ... a halfhelm, a mail hauberk...
***
For the rest of the morning and well into the afternoon, it was more of the same, as challengers took the field in twos and threes, and some-times five together. Trumpets blew, the heralds called out names, war-horses charged, the crowd cheered, lances snapped like twigs, and swords rang against helms and mail. It was, smallfolk and high lord alike agreed, a splendid day of jousting. Ser Humfrey Hardyng and Ser Humfrey Beesbury, a bold young knight in yellow and black stripes with three beehives on his shield, splintered no less than a dozen lances apiece in an epic struggle the smallfolk soon began calling "the Battle of Humfrey."
Ser Tybolt Lannister was unhorsed by Ser Jon Penrose and broke his sword in his fall, but fought back with shield alone to win the bout and remain a champion. One-eyed Ser Robyn Rhysling, a grizzled old knight with a salt-and-pepper beard, lost his helm to Lord Leo's lance in their first course, yet refused to yield. Three times more they rode at each other, the wind whipping Ser Robyn's hair while the shards of broken lances flew round his bare face like wooden knives, which Dunk thought all the more wondrous when Egg told him that Ser Robyn had lost his eye to a splinter from a broken lance not five years earlier. Leo Tyrell was too chivalrous to aim another lance at Ser Robyn's unprotected head, but even so Rhysling's stubborn courage (or was it folly?) left Dunk astounded. Finally the Lord of Highgarden struck Ser Robyn's breastplate a solid thump right over the heart and sent him cartwheeling to the earth.
Ser Lyonel Baratheon also fought several notable matches. Against lesser foes, he would often break into booming laughter the moment they touched his shield, and laugh all the time he was mounting and charging and knocking them from their stirrups. If his challengers wore any sort of crest on their helm, Ser Lyonel would strike it off and fling it into the crowd. The crests were ornate things, made of carved wood or shaped leather, and sometimes gilded and enameled or even wrought in pure silver, so the men he beat did not appreciate this habit, though it made him α great favorite of the commons. Before long, only crestless men were choosing him. As loud and often as Ser Lyonel laughed down α challenger, though, Dunk thought the day's honors should go to Ser Humfrey Hardyng, who humbled fourteen knights, each one of them formidable.
Meanwhile the Young Prince sat outside his black pavilion, drinking from his silver goblet and rising from time to time to mount his horse and vanquish yet another undistinguished foe. He had won nine vic-tories, but it seemed to Dunk that every one was hollow. He is beating old men and upjumped squires, and α few lords of high birth and low skill. The truly dangerous men are riding past his shield as if they do not see it.
Translation - Greek GEORGE R.R. MARTIN, «Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ»
Ήταν λες και κάθε αρχοντικός οίκος της δύσης και του νότου είχε στείλει δυο τρεις ιππότες στο Άσφορντ για να δουν την όμορφη κόρη και να δοκιμαστούν προς τιμήν της.
Όσο όμορφες κι αν έμοιαζαν όμως οι σκηνές τους, ήξερε ότι θέση γι’ αυτόν εκεί δεν υπήρχε. Απόψε, το καταφύγιό του περιοριζόταν σε μια ξεφτισμένη μάλλινη κάπα. Την ώρα που οι άρχοντες και οι σπουδαίοι ιππότες δειπνούσαν με κόκορες και γουρουνόπουλα, εκείνος έπρεπε να χορτάσει με ένα σκληρό κομμάτι παστό βοδινό. Ήξερε πολύ καλά πως αν δοκίμαζε να διανυκτερεύσει σε εκείνο το φανταχτερό λιβάδι, θα χρειαζόταν να υποστεί από τη μια τη σιωπηλή τους περιφρόνηση, και απ’ την άλλη τον ανοιχτό τους χλευασμό. Ίσως κάποιοι του φέρονταν με ευγένεια, κι όμως, κατά κάποιον τρόπο αυτό ήταν σχεδόν χειρότερο.
Ένας μοναχικός ιππότης οφείλει πάση θυσία να διατηρεί την υπερηφάνεια του. Δίχως αυτή, δεν θα ήταν τίποτε άλλο παρά ένας μισθοφόρος. Πρέπει να κερδίσω μια θέση σ’ αυτή την ομάδα. Εάν πολεμήσω καλά ίσως κάποιος άρχοντας με πάρει στην υπηρεσία του. Θα ιππεύω τότε με παρέα εκλεκτή, θα τρώω κάθε βράδυ φρέσκο κρέας στην αίθουσα κάποιου κάστρου και θα στήνω τη δική μου σκηνή στα τουρνουά. Πρώτα, όμως, πρέπει να τα πάω καλά. Γύρισε διστακτικά την πλάτη του στο χώρο των αγώνων και οδήγησε τα άλογά του μέσα απ’ τα δέντρα.
Στα όρια του μεγάλου λιβαδιού, μισό μίλι απ’ το κάστρο και την πόλη εντόπισε ένα μέρος όπου ένα μικρό ρυάκι χωριζόταν στα δύο σχηματίζοντας μια βαθιά λιμνούλα. Πυκνά καλάμια φύτρωναν κατά μήκος των όχθεων, ενώ μια ψηλή φτελιά με πλούσια φυλλωσιά κάλυπτε τον ουρανό. Το ανοιξιάτικο γρασίδι σ’ εκείνο το σημείο φύτρωνε απαλό και πιο πράσινο από το λάβαρο οποιουδήποτε ιππότη. Ήταν ένα πολύ όμορφο μέρος και κανείς ακόμα δεν είχε βρεθεί να το διεκδικήσει. Εδώ θα στήσω τη σκηνή μου, είπε στον εαυτό του, μια σκηνή με σκεπή φτιαγμένη από φύλλα, πιο πράσινη και απ’ τα λάβαρα των Ταΐρέλ και των Εστερμόντ ακόμη.
Πρώτα, ασχολήθηκε με τα άλογα. Έπειτα, αφού τα περιποιήθηκε, γδύθηκε και μπήκε στο νερό για να ξεπλύνει τη σκόνη του ταξιδιού από το σώμα του. «Ένας αληθινός ιππότης οφείλει εκτός από ευσεβής να είναι και καθαρός,» συνήθιζε να λέει ο γέροντας, απαιτώντας να πλένονται απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια κάθε μέρα με την εμφάνιση του φεγγαριού, είτε μύριζαν άσχημα είτε όχι. Τώρα που ο Ντανκ ήταν πια και ο ίδιος ένας ιππότης, ορκίστηκε πως θα έκανε το ίδιο.
Κάθισε γυμνός κάτω απ’ τη φτελιά ενώ στέγνωνε, απολαμβάνοντας τη ζεστή αίσθηση του ανοιξιάτικου αέρα στο δέρμα του καθώς το βλέμμα του ακολουθούσε μια δρακόμυγα που πετούσε τεμπέλικα ανάμεσα στις καλαμιές. Γιατί άραγε την ονόμασαν έτσι;, αναρωτήθηκε. Σε τίποτα δε μοιάζει με δράκο. Δράκο στη ζωή του, βέβαια, ο Ντανκ δεν είχε δει ποτέ. Είχε δει όμως ο γέροντας. Την ιστορία του Σερ Άρλαν που, παιδί ακόμα, πήγε με τον παππού του στο Βασιλικό Ύψωμα όπου και συνάντησαν τον τελευταίο δράκο τη χρονιά πριν πεθάνει, ο Ντανκ την είχε ακούσει πάνω από πενήντα φορές. Ήταν μια πράσινη θηλυκιά, μικρόσωμη και καχεκτική με αδύναμα φτερά. Ούτε ένα απ’ τα αυγά της δεν είχε ποτέ εκκολαφθεί. «Κάποιοι λένε πως ο Βασιλιάς Έγκον τη δηλητηρίασε,» έλεγε ο γέροντας. «Όχι ο πατέρας του Βασιλιά Ντάερον, αλλά ο Έγκον ο Τρίτος, αυτός που ήταν γνωστός ως Δρακοκτόνος, ή Έγκον ο Άτυχος. Τους έτρεμε τους δράκους απ’ τη μέρα που το κτήνος του θείου του κατασπάραξε μπροστά στα μάτια του την ίδια του τη μητέρα. Από τη μέρα που χάθηκε και ο τελευταίος δράκος τα καλοκαίρια είχαν γίνει πιο σύντομα και οι χειμώνες μεγαλύτεροι και πιο κρύοι.»
Ο αέρας άρχισε να ψυχραίνει καθώς ο ήλιος βυθιζόταν πίσω απ’ τις κορυφές των δέντρων. Όταν πια το κρύο άρχισε να προκαλεί στο δέρμα του μια επώδυνη ανατριχίλα, τίναξε το χιτώνιο και το παντελόνι του πάνω στον κορμό της φτελιάς για να φύγει η σκόνη, και τα ξαναφόρεσε. Την επόμενη το πρωί θα μπορούσε να βρει τον υπεύθυνο των αγώνων και να δηλώσει συμμετοχή, απόψε όμως είχε άλλα ζητήματα να διευθετήσει αν ήθελε να έχει την ευκαιρία να προκαλέσει κάποιον σε μονομαχία.
Δε χρειαζόταν να μελετήσει και πολύ την αντανάκλασή του στο νερό για να σιγουρευτεί ότι δεν έμοιαζε διόλου με ιππότη. Κρέμασε, λοιπόν, την ασπίδα του Σερ Άρλαν στην πλάτη του έτσι ώστε να φαίνεται το έμβλημα, άφησε τα άλογα δεμένα να βοσκήσουν στο πυκνό καταπράσινο γρασίδι κάτω απ’ τη φτελιά και ξεκίνησε πεζός για τον χώρο διεξαγωγής του τουρνουά.
Κανονικά, το λιβάδι χρησίμευε ως κοινός χώρος για τους πολίτες του Άσφορντ πέρα απ’ το ποτάμι, τώρα όμως είχε μεταμορφωθεί. Μια δεύτερη πόλη είχε ξεπηδήσει μέσα σε μια νύχτα, μια πόλη μεταξιού και όχι πέτρας, μεγαλύτερη και ομορφότερη απ’ τη μεγάλη αδερφή της. Δεκάδες έμποροι είχαν στήσει τους πάγκους τους κατά μήκος της άκρης του αγρού και πουλούσαν υφάσματα και φρούτα, ζώνες και μπότες, δέρματα ζώων και γεράκια, πήλινα και χάλκινα σκεύη, πολύτιμους λίθους, μπαχαρικά, φτερά, και κάθε λογής εμπόρευμα. Ταχυδακτυλουργοί, μαριονετίστες και μάγοι περιφέρονταν ανάμεσα στο πλήθος επιδεικνύοντας τη τέχνη τους… όπως άλλωστε έκαναν οι πόρνες και οι πορτοφολάδες. Ο Ντανκ κρατούσε σφιχτά τα χρήματά του.
Ο άντρας που γύρευε ο Ντανκ ήταν ο τελευταίος στη σειρά. Στον πάγκο μπροστά του βρίσκονταν ένας καλοφτιαγμένος αλυσιδωτός θώρακας και ένα ζευγάρι μεταλλικά γάντια. Ο Ντανκ τα εξέτασε προσεκτικά. «Κάνεις καλή δουλειά,» είπε.
«Την καλύτερη». Ο σιδεράς, ένας κοντόχοντρος άντρας, ήταν με το ζόρι ενάμιση μέτρο, το στήθος και τα μπράτσα του όμως ήταν το ίδιο πλατιά με του Ντανκ. Είχε μαύρο μούσι, τεράστια χέρια και ούτε ίχνος μετριοφροσύνης.
«Θα χρειαστώ μια πανοπλία για το τουρνουά,» του είπε ο Ντανκ. «Μια πανοπλία από καλό μέταλλο με περιλαίμιο, περικνημίδες και μια περικεφαλαία που να καλύπτει όλο το πρόσωπο». Η περικεφαλαία του γέρου ήταν στο μέγεθός του, εκείνος όμως ήθελε μεγαλύτερη προστασία από ένα απλό κομμάτι ατσάλι να του καλύπτει τη μύτη.
Ο σιδεράς τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. «Είσαι απ’ τους μεγαλόσωμους εσύ ε; Μη σε μέλλει όμως, έχω αρματώσει και πιο μεγαλόσωμους από σένα». Ο έμπορος βγήκε μπροστά στον πάγκο. «Γονάτισε, θέλω να μετρήσω τους ώμους σου. Και τον χοντρό σου τον λαιμό». Ο Ντανκ γονάτισε. Ο σιδεράς τέντωσε μια λωρίδα δέρματος με κόμπους στους ώμους του, μούγκρισε, έπειτα το τύλιξε γύρο απ’ τον λαιμό του και μούγκρισε δεύτερη φορά. «Σήκωσε το χέρι σου. Όχι αυτό, το δεξί». Μούγκρισε ξανά. «Σήκω, τελείωσα». Το μέτρημα του μηρού, του πάχους γάμπας και της μέσης του ακολούθησαν κι άλλα μουγκρητά. «Έχω στο κάρο μου κάτι κομμάτια που μπορεί να σου κάνουν,» είπε ο άντρας μόλις τελείωσε το μέτρημα. «Μη νομίσεις τίποτα φανταχτερό και στολισμένο με χρυσά και ασήμια. Μόνο καλό ατσάλι∙ απλό και γερό. Φτιάχνω περικεφαλαίες που μοιάζουν με περικεφαλαίες και όχι με φτερωτά γουρούνια ή περίεργα εξωτικά φρούτα, αν όμως φας καμιά λόγχη στη μούρη θ’ αντέξουν».
«Αυτό θέλω κι εγώ,» είπε ο Ντανκ. «Πόσα θές;»
«Για σένα φίλε οχτακόσια ελάφια – με πετυχαίνεις βλέπεις στις καλές μου.»
«Οχτακόσια;» ήταν περισσότερα απ’ όσα περίμενε ο Ντανκ.
«Θα.. θα μπορούσα να τα ανταλλάξω με μια παλιά πανοπλία φτιαγμένη για πιο μικρόσωμο άντρα… μια περικεφαλαία με άνοιγμα, έναν αλυσιδωτό θώρακα…»
***
Για το υπόλοιπο πρωινό και μέχρι αργά το απόγευμα η διαδικασία συνεχίστηκε, λίγο πολύ, με τον ίδιο τρόπο καθώς οι διεκδικητές του τίτλου αγωνίζονταν σε ζευγάρια ή τρεις-τρεις, ακόμα και πέντε μαζί. Ηχούσαν σάλπιγγες, κήρυκες φώναζαν ονόματα, πολεμικά άλογα εφορμούσαν, το πλήθος ζητωκραύγαζε, λόγχες έσπαζαν σαν κλαριά και σπαθιά συγκρούονταν με πανοπλίες και περικεφαλαίες δημιουργώντας μεταλλικούς ήχους. Λαός και άρχοντες συμφωνούσαν – ήταν μία μέρα με θαυμάσιες κονταρομαχίες. Ο Σερ Χάμφρει Χάρντινγκ και ο Σερ Χάμφρει Μπίσμπουρι, ένας θαρραλέος νεαρός ιππότης ντυμένος με κίτρινες και μαύρες ρίγες και τρεις κυψέλες στην ασπίδα του, έσπασαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, μια ντουζίνα λόγχες ο καθένας σε μια επική μάχη που ο λαός άρχισε σύντομα να αποκαλεί «Μάχη των Χάμφρει».
Ο Σερ Τζον Πένροουζ έριξε τον Σερ Τίμπολτ Λάνιστερ απ’ το άλογό του, με αποτέλεσμα να σπάσει το σπαθί του, εκείνος όμως αγωνίστηκε μόνο με την ασπίδα του και κατάφερε να κερδίσει τη μάχη και να παραμείνει στους αγώνες. Ο μονόφθαλμος Σερ Ρόμπιν Ράισλινγκ, ένας γέρος ιππότης με ψαρά μαλλιά και γένια, έχασε την περικεφαλαία του στην πρώτη επίθεση εναντίον του Άρχοντα Λίο, αρνήθηκε όμως να παραδοθεί. Ακολούθησαν τρεις ακόμα επιθέσεις, με τον αέρα να παρασέρνει τα μαλλιά του Σερ Ρόμπιν, ενώ τα θραύσματα απ’ τις σπασμένες λόγχες πετούσαν γύρω απ’ το ακάλυπτο πρόσωπό του σαν ξύλινα μαχαίρια. Ο Ντανκ τον θαύμασε, ειδικά όταν έμαθε απ’ τον Εγκ ότι είχε χάσει το μάτι του από ένα παρόμοιο θραύσμα σπασμένης λόγχης σε κονταρομαχία πέντε χρόνια πριν. Ο Λίο Ταΐρέλ ήταν πολύ έντιμος για να στοχεύσει ξανά στο απροστάτευτο κεφάλι του Σερ Ρόμπιν, παρόλα αυτά, το πεισματικό θάρρος (ή ήταν απλά τρέλα;) του Ράισλινγκ άφησε άφωνο τον Ντανκ. Τελικά, ο άρχοντας του Χάιγκαρντεν έδωσε ένα γερό χτύπημα στον θώρακα του Σερ Ρόμπιν, ακριβώς στο μέρος της καρδιάς, και τον έριξε απ’ το άλογο αφήνοντάς τον να κατρακυλήσει στο έδαφος.
Ο Σερ Λάιονελ Μπαράθεον έδωσε κι αυτός αξιόλογες μάχες. Όταν αντιμετώπιζε πιο αδύναμους αντιπάλους, ξεσπούσε συχνά σε τρανταχτό γέλιο μόλις εκείνοι άγγιζαν την ασπίδα του και συνέχιζε να γελάει όσο ίππευε, ορμούσε και τους έριχνε απ’ τη σέλα τους. Εάν ο αντίπαλος είχε οποιουδήποτε είδους οικόσημο στην περικεφαλαία του, ο Σερ Λάιονελ το έσπαγε και το εκσφενδόνιζε στο πλήθος. Τα οικόσημα ήταν στολίδια, φτιαγμένα από σκαλιστό ξύλο ή δέρμα, ενίοτε δε επιχρυσωμένα, σμαλτωμένα ή κατασκευασμένα από καθαρό ασήμι, οπότε οι αντίπαλοί του δεν εκτιμούσαν ιδιαίτερα αυτή του τη συνήθεια, τον έκανε, όμως, πολύ αγαπητό στο πλήθος. Σύντομα, μόνο άντρες χωρίς οικόσημο επέλεγαν να τον αντιμετωπίσουν. Όσο συχνά και τρανταχτά και να ήταν τα ειρωνικά γέλια του Σερ Λάιονελ εναντίον των αντιπάλων που νικούσε, για τον Ντανκ τα εύσημα για την καλύτερη επίδοση πήγαιναν στον Σερ Χάμφρει Χάρντινγκ, που ταπείνωσε δεκατέσσερις πολύ ικανούς ιππότες.
Στο μεταξύ, ο Νεαρός Πρίγκιπας καθόταν έξω απ’ τη μαύρη του σκηνή, πίνοντας απ’ το ασημένιο του κύπελλο, και πότε πότε σηκωνόταν για να κατατροπώσει άλλον έναν ασήμαντο αντίπαλο. Είχε ήδη εννέα νίκες, στον Ντανκ, όμως, φαίνονταν αδιάφορες. Νικά ηλικιωμένους και άπειρους αλαζόνες ακόλουθους, καθώς και ορισμένους άρχοντες ευγενούς καταγωγής, δίχως όμως ιδιαίτερη δεξιοτεχνία. Οι πραγματικά επικίνδυνοι αντίπαλοι προσπερνούν την ασπίδα του σαν να μην τη βλέπουν.
English to Greek: English to Greek: R.A. SALVATORE, “DEMONWARS” General field: Art/Literary Detailed field: Poetry & Literature
Source text - English R.A. SALVATORE, “DEMONWARS”
Jilseponie could hear Pettibwa’s boisterous laughter again, truly the most joyous sound she had ever known.
After a few moments, and now with a wide smile on her face, Jilseponie moved around the side of the Giant’s Bones and down a narrow alley, coming to a very climbable gutter pipe.
Up she went, moving with the grace of a warrior, of one who had perfected bi’ nelle dasada, the elven sword dance. She came to the roof and shifted along, then leaned back against the warm bricks of the chimney and stared out to the east, to the tall masts standing above the foggy shroud like great skeletal trees on the distant Masur Delaval. Even those masts evoked memories in her, for she had spent her first dozen years in the Timberlands, the source of the great trees used for constructing the ship’s masts. How many times had she watched a caravan roll out of Dundalis down the south road, the ox team straining with every step, dragging a huge log behind? How many times had she and Elbryan sneaked out of the brush along the side of the road and climbed atop one of those timber sleds, after betting on how many yards they could get before the driver noticed them and shooed them away?
“Elbryan,” she said with a wistful smile, and she felt the moistness creeping into her eyes. He had given her the nickname, Pony, when they were young, a name that had stuck through almost all of her years. Hardly anyone called her that now – no one but Roger Lockless, actually, and he only sparingly. She preferred it that way, she supposed. Somehow, with Elbryan gone, the name Pony just didn’t seem to fit her anymore.
Barely two decades had passed since those innocent and wonderful days, and yet Jilseponie could hardly believe that she had ever known such a carefree existence. All her adult life – even before her adult life – had been filled with tumult and momentous events!
She sat on that flat rooftop now, smelling the smoke from the fire below and the salt from the Masur Delaval and the Gulf of Corona beyond it. She let the memories of her life, and the lessons, play out of their own accord, no doubt coloring, albeit unconsciously, her feelings about present surroundings. Minutes drifted by, becoming an hour, and a chill breeze came in off the water. The Baroness hardly cared, hardly even noticed, just sat and reflected, falling within herself to a place of calm and quiet, a place untouched by evil memories or thoughts of the bustle of her present-day, seemingly endless duties.
She didn’t notice the glow of a lantern moving along the alleyway below her nor the creak of the gutter pipe under the weight of a climbing man.
“There you are,” came a familiar voice, startling Jilseponie and drawing her from her reverie. She turned to see the smiling face, sharp dimples, and ever-present beard shadow of Abbot Braumin Herde as the monk pulled himself onto the roof. He reached back and took the lantern from someone below, then set it on the roof. Braumin was into his mid-forties now, nearly ten years Jilseponie’s senior, his hair was as much silver as its former dark brown, and he had many lines running out from the sides of his gray eyes. Smiling creases, he called them. He had always been a large man, a gentle giant, barrel-chested and barrel-waisted; but of late, the waist had been outdoing the chest!
Behind him came his reliable second, a dear old friend who had been with Braumin for more than two decades. Master Marlboro Viscenti was a nervous little man with far too many twitches but his competent mind seemed to see many things just slightly differently from others, often offering a helpful viewpoint.
Though she always preferred to be alone in this, her special place, and though she felt as if the lantern was a bit of an intrusion, Jilseponie could not help but be happy at the sight of her two dear friends. Both these monks had stood behind Jilseponie and Elbryan in the dark last days of Father Abbot Dalebert Markwart, though their lives would have been forfeit, and horribly so, had Markwart won, as it had seemed he would. In the years since, Jilseponie’s relationship with the pair had gone through many stages, including when Jilseponie was angry with them, and with all the Abellican monks who had hidden in their abbeys, afraid to try and help heal the plague victims. All her bad feelings about that time had been long washed away, though, for in the last few years, Braumin and Viscenti had proven of immeasurable help to Jilseponie as she had settled into ruling the great city. As baroness, the secular concerns of Palmaris were her domain; and as abbot of St. Precious, the spiritual concerns of Palmaris lay in the domain of Braumin Herde. Never before had Palmaris known such harmony between Church and State, not even when good Baron Bildeborough sat on the secular throne at Chasewind Manor and kindhearted Abbot Dobrinion presided over St. Precious.
“Did it ever occur to you that my reason for leaving Chasewind Manor without an escort was so I could find some time alone?” Jilseponie asked, but her accusatory question was delivered with a smile.
“And so we are!” Abbot Braumin replied, huffing and puffing and sliding up next to her. “Just us three.”
Jilseponie only sighed and closed her eyes.
“Now, you will never see the sail from that position,” Braumin teased her good-naturedly.
She opened one eye, staring hard at the monk. “The sail?”
“Why, yes, that is the spring moon, is it not, Master Viscenti?” Braumin asked dramatically.
Viscenti looked up and scratched his chin. “I do believe that it is, yes, father,” he answered.
Jilseponie knew that she was being teased, and, given that, she understood then to what sail Braumin was referring. She wouldn’t make it easy for him though.
“I see many sails – or at least, masts,” she answered. “Though with Captain Al’u’met’s Saudi Jacintha sailing along the Mantis Arm, none of these are of any interest to me.”
“Indeed,” said Braumin. “It would not interest the Baroness of Palmaris if her King sailed to her city?”
“Alas for the kingdom, with such disrespect!” Viscenti chimed in, dramatically slapping his skinny forearm across his brow.
Jilseponie’s lips grew very tight, but in truth, it was a façade for her companions’ benefit, for she didn’t mind the needling. It was common knowledge that King Danube Brock Ursal did intend to spend this summer in Palmaris, as he had the last two, and the two before that – though on those first couple of occasions, he had arrived only to learn that the Baroness of the city had left her domain, traveling north to the Timberlands to summer with old friends.
Translation - Greek R.A. SALVATORE, «Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ»
Η Τζιλσέπονη μπορούσε και πάλι να ακούσει το τρανταχτό γέλιο της Πετίμπουα∙ κι ήταν, πράγματι, ο πιο χαρούμενος ήχος που είχε ακούσει ποτέ της.
Μερικές στιγμές αργότερα, με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη της πλέον, η Τζιλσέπονη πέρασε τα Κόκαλα του Γίγαντα, έστριψε σε ένα στενό σοκάκι και έφτασε σε μία υδρορροή που εύκολα μπορούσε κανείς να σκαρφαλώσει.
Άρχισε να ανεβαίνει με τη χάρη ενός πολεμιστή, ενός από εκείνους που είχαν τελειοποιήσει το bi’ nelle dasada, τον ξωτικίσιο χορό των σπαθιών. Μετακινήθηκε λίγο παραπέρα καθώς έφτασε στη στέγη και έπειτα έγειρε και στηρίχθηκε στα ζεστά κεραμίδια της καμινάδας καρφώνοντας το βλέμμα της στην ανατολή, στο μακρινό Μασούρ Ντελαβάλ, εκεί που τα ψηλά κατάρτια τρυπούσαν το πέπλο της ομίχλης σαν γιγάντιοι σκελετοί δέντρων. Ακόμα και αυτά τα κατάρτια ξυπνούσαν μέσα της αναμνήσεις καθώς τα πρώτα δώδεκα χρόνια της ζωής της τα’ χε περάσει στο Δάσος, την πηγή των μεγάλων δέντρων, εκείνων που χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή των καταρτιών των πλοίων. Πόσες άραγε φορές είχε παρακολουθήσει κάποιο κάρο να ξεπροβάλει απ’ το Ντουντάλις και να κατηφορίζει το νότιο δρόμο καθώς μια ομάδα από βόδια έσερνε πίσω της έναν τεράστιο κορμό βαρυγκομώντας σε κάθε τους βήμα; Πόσες άραγε φορές είχε εκείνη και ο Ελμπρίαν ξεγλιστρήσει πίσω απ’ τους θάμνους στην άκρη του δρόμου για να σκαρφαλώσουν σε ένα από εκείνα τα ξύλινα έλκηθρα, αφού πρώτα έβαζαν στοίχημα πόσα μέτρα θα διένυαν προτού ο οδηγός τους πάρει είδηση και τους διώξει;
«Έλμπριαν,» είπε με χαμόγελο νοσταλγικό, ενώ δάκρυα άρχισαν να καλύπτουν τα μάτια της. Το ψευδώνυμο Πόνυ της το’ χε δώσει εκείνος όταν ήταν μικροί, ένα όνομα που έμεινε μαζί της για σχεδόν όλη της τη ζωή. Κανείς δεν την έλεγε πια έτσι – κανείς εκτός ίσως απ’ τον Ρότζερ Λόκλες, κι αυτός σπάνια. Ίσως έτσι ήταν καλύτερα. Κατά κάποιον τρόπο, μετά τον χαμό του ‘Ελμπριαν, το Πόνυ απλά δεν της ταίριαζε πια.
Ούτε είκοσι χρόνια δεν είχαν περάσει από τις αθώες και θαυμάσιες εκείνες μέρες, κι όμως, η Τζιλσέπονη σχεδόν δεν μπορούσε να πιστέψει ότι είχε κάποτε υπάρξει τόσο ανέμελη. Όλη της την ενήλικη ζωή – ίσως και τα πιο νεαρά της χρόνια ακόμα – ήταν γεμάτα ταραχές και κοσμοϊστορικά γεγονότα!
Κάθισε τώρα σ’ εκείνη την επίπεδη σκεπή, εισπνέοντας τον καπνό της φωτιάς που έκαιγε χαμηλά και το αλάτι από τη Μασούρ Ντελαβάλ και τον κόλπο της Κορόνα στο βάθος. Άφησε τις αναμνήσεις της ζωής της, τα μαθήματα που διδάχτηκε, να βγουν ανεξέλεγκτα στην επιφάνεια και να χρωματίσουν αναμφίβολα, έστω στο υποσυνείδητό της, τα συναισθήματα για το περιβάλλον γύρω της. Κύλησαν τα λεπτά, έγιναν μια ώρα, και ένα κρύο αεράκι ήρθε απ’ τη θάλασσα. Μα η Βαρώνη δε νοιάστηκε, σχεδόν δεν το κατάλαβε. Καθόταν μόνο και συλλογιζόταν, βουτώντας μέσα στην ίδια της την ύπαρξη σε ένα μέρος ήρεμο, ήσυχο, εκεί που δεν έφταναν οι άσχημες αναμνήσεις ή οι σκέψεις των φαινομενικά ατελείωτων καθηκόντων και της ταραχής του παρόντος.
Δεν αντιλήφθηκε τη λάμψη ενός φαναριού να κινείται στο σοκάκι από κάτω της, ούτε το τρίξιμο της υδρορροής κάτω απ’ το βάρος ενός άντρα που σκαρφάλωνε.
«Εδώ είσαι λοιπόν,» ακούστηκε μια γνώριμη φωνή, ξαφνιάζοντας τη Τζιλσέπονη και βγάζοντάς την απ’ την ονειροπόληση. Γύρισε και αντίκρισε το χαμογελαστό πρόσωπο με τα βαθιά λακκάκια και τη γνωστή ελαφριά γενειάδα του ηγούμενου Μπόμιν Χέρντε καθώς ο μοναχός σκαρφάλωσε στη σκεπή. Έσκυψε, πήρε το φανάρι από κάποιον που βρισκόταν παρακάτω και το ακούμπησε στη στέγη. Ο Μπρόμιν διένυε πια τη τέταρτη δεκαετία της ζωής του, σχεδόν δέκα χρόνια μεγαλύτερος της. Ένα ασημί χρώμα είχε αρχίσει να αντικαθιστά το κάποτε σκούρο καστανό των μαλλιών του, ενώ τις άκρες των γκρι του ματιών διέτρεχαν πολλές γραμμές. Χαμογελαστές ρυτίδες συνήθιζε να τις αποκαλεί. Ήταν πάντα ένας μεγαλόσωμος άντρας, ένας ευγενικός γίγαντας, με στήθος και μέση σαν βαρέλι – τελευταία, όμως, η μέση ξεπερνούσε το στήθος!
Πίσω του ερχόταν ο πιστός του ακόλουθος, ένας αγαπημένος παλιός του φίλος που συντρόφευε τον Μπρόμιν πάνω από δυο δεκαετίες. Ο Άρχοντας Μάλμπορο Βιντσέντι ήταν ένας ανήσυχος μικρόσωμος άντρας με υπερβολικά πολλά τικ, το ικανό του μυαλό, ωστόσο, φαίνεται πως μπορούσε να δει τα πράγματα ελαφρώς διαφορετικά απ’ τους άλλους, προσφέροντας συχνά πολύτιμες συμβουλές.
Παρότι προτιμούσε πάντα να βρίσκεται μόνη εκεί, στο ιδιαίτερό της μέρος, και ενώ ένιωθε πως η λάμψη της λάμπας κατά κάποιον τρόπο το παραβίαζε, η Τζιλσέπονη μόνο χαρά μπορούσε να νιώσει στη θέα των δυο αγαπημένων της φίλων. Εκείνοι οι δύο μοναχοί είχαν σταθεί στην ίδια και τον Ελμπρίαν κατά τη διάρκεια των σκοτεινών τελευταίων ημερών του Πάτερ Ηγουμένου Ντάλεμπερτ Μάρκγουορντ, παρόλο που, αν εκείνος νικούσε, όπως παραλίγο να γίνει, οι ζωές τους θα χάνονταν, και μάλιστα με τρόπο φρικτό. Τα χρόνια που ακολούθησαν, η σχέση της Τζιλσέπονη με τους δυο της φίλους πέρασε από πολλά στάδια, όπως όταν είχε θυμώσει μαζί τους και με όλους τους υπόλοιπους Αβελικανούς μοναχούς που, τρομοκρατημένοι, είχαν κλειστεί στις μονές τους και αρνούνταν να βοηθήσουν τα θύματα της πανούκλας. Όλα της τα αρνητικά αισθήματα από τότε είχαν, όμως, εδώ και καιρό καταλαγιάσει καθώς, τα τελευταία χρόνια, από τότε που η Τζιλσέπονη είχε αρχίσει να διοικεί τη μεγάλη πόλη, η βοήθεια του Μπρόμιν και του Βιντσέντι είχε αποδειχθεί ανεκτίμητης αξίας. Ως Βαρόνη, οι κοσμικές υποθέσεις της Πάλμαρις ήταν δική της αρμοδιότητα, ενώ εκείνες του πνεύματος περνούσαν στη δικαιοδοσία του Μπρόμιν Χέρντε, ως ηγούμενου του Άγιου Πολύτιμου. Ποτέ ξανά δεν είχε γνωρίσει η πόλη της Πάλμαρις τέτοια αρμονία στις σχέσεις μεταξύ Εκκλησίας και Κράτους – ούτε ακόμα όταν στον κοσμικό θρόνο του Αρχοντικού του Κυνηγημένου Ανέμου καθόταν ο καλός Βαρόνος Μπίλντεμποροου και ο καλόκαρδος Ηγούμενος Ντομπρινιόν διοικούσε τον Άγιο Πολύτιμο.
«Σας πέρασε μήπως καθόλου απ’ το μυαλό πως ο λόγος που έφυγα απ’ το Αρχοντικό του Κυνηγημένου Ανέμου χωρίς συνοδεία ήταν για να βρω λίγη ησυχία;» ρώτησε η Τζιλσέπονη, μα η κατηγορία της συνοδεύτηκε από ένα χαμόγελο.
«Κι εμείς το ίδιο θέλαμε!» απάντησε ο Ηγούμενος Μπρόμιν, φυσώντας και ξεφυσώντας ενώ γλιστρούσε δίπλα της. «Μόνο οι τρείς μας.»
Η Τζιλσέπονη έβγαλε απλά έναν αναστεναγμό και έκλεισε τα μάτια της.
«Από αυτή τη θέση, πάντως, δε θα μπορέσεις ποτέ να δεις το πλοίο,» την πείραξε καλοπροαίρετα ο Μπρόμιν.
Άνοιξε το ένα της μάτι και κοίταξε έντονα τον μοναχό. «Το πλοίο;»
«Μα βεβαίως, το ανοιξιάτικο φεγγάρι δεν είναι αυτό άλλωστε στον ουρανό; Ε, Άρχοντα Βιντσέτι;» ρώτησε ο Μπρόμιν με δραματικό ύφος.
Ο Βιντσέντι κοίταξε ψηλά και έξυσε το σαγόνι του. «Ναι πάτερ, αυτό πρέπει να είναι,» απάντησε.
Η Τζιλσέπονη αντιλήφθηκε το πείραγμα των φίλων της και έτσι κατάλαβε σε ποιο πλοίο αναφερόταν ο Μπόμιν. Παρόλα αυτά, δε θα του το έκανε εύκολο.
«Μπορώ να δω πολλά πλοία από αυτή τη θέση – κατάρτια τουλάχιστον,» απάντησε. «Όσο, όμως, το Σάουντι Ζακίνθα του καπετάνιου Αλ’ου’μετ πλέει κατά μήκος του Χεριού της Μάντισσας, κανένα από αυτά δε με ενδιαφέρει.»
«Πράγματι,» είπε ο Μπρόμιν. «Δε θα ενδιέφερε τη Βαρόνη της Πάλμαρις αν ο Βασιλιάς της έπλεε προς την πόλη της;»
«Ω, αλίμονο στο βασίλειο, τι ασέβεια!» πρόσθεσε ο Βιντσέντι, χτυπώντας με μια δραματική κίνηση το κοκαλιάρικο χέρι του στο μέτωπό του.
Τα χείλη της Τζιλσέπονη άρχισαν να στενεύουν επικίνδυνα, στην πραγματικότητα όμως συνέχιζε το αστείο για χάρη των φίλων της καθώς διόλου δεν την ενοχλούσαν τα υπονοούμενά τους. Ήταν γνωστό σε όλους πως ο Βασιλιάς Ντανούμπ Μπροκ Ουρσάλ σκόπευε να περάσει το καλοκαίρι του στη πόλη της Πάλμαρις, όπως άλλωστε έκανε τα δυο προηγούμενα χρόνια, και τα δυο πριν από αυτά – αν και στις δυο πρώτες περιπτώσεις πληροφορήθηκε με την άφιξή του πως η Βαρόνη της πόλης είχε αφήσει τα καθήκοντά της για να ταξιδέψει βόρεια, στο Δάσος, και να παραθερίσει με παλιούς της φίλους.
English to Greek: English to Greek: Tourism, Travel General field: Other Detailed field: Tourism & Travel
Source text - English Coming Alive. Jordan’s Dead Sea is anything but, buoyed by a new wave of swanky resorts and hotels.
Wedged precariously between Israel and Iraq, and lacking the oil riches of other countries in the region, the desert nation of Jordan appears to have received a raw deal. Little wonder, then, that it tries to exploit the resources it does have.
One of these is the natural wonder of the Dead Sea. Located a 75-minute drive west of the capital Amman and 1,300 ft. (400 m) below sea level, Jordan's Dead Sea shores have traditionally been overlooked by travelers in favor of the far more developed Israeli side.
Yet Jordan's under-the-radar status is actually its greatest appeal. In place of backpackers and charter crowds, Bedouin herdsman and the occasional Christian pilgrim are the most common visitors to the area—along with travelers en route to Jordan's most popular tourism spot, the lost "pink city" of Petra, two hours south.
These days, however, Jordan's sleepy stretch of Dead Sea coast is slowly awakening as a clutch of new hotels and spas emerge. As in Israel, Jordan's new resorts are making the most of thermal baths, therapeutic mud and mineral-rich waters. Yet unlike the facilities on the Israeli side, the Jordanian properties are almost uniformly five-star.
The most sensational is the Hotel Ishtar, which began opening in phases in late 2006. Despite its stark desert location—surrounded by red-earth cliffs accented by the lights of Jerusalem in the distance—the Ishtar is dominated by water. A massive infinity-edge swimming pool graces the shorefront, and the Dead Sea’s shimmering salty waves lie just steps away.
Translation - Greek Αποκτώντας ζωή.
Η Νεκρά Θάλασσα της Ιορδανίας, κάθε άλλο παρά νεκρή είναι, καθώς κατακλύζεται απο ένα νέο κύμα υπερπολυτελών θερέτρων και ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων.
Η επισφαλής της θέση ανάμεσα στο Ισραήλ και το Ιράκ καθώς και η έλλειψη πετρελαιοπαραγωγικού πλούτου, σε αντίθεση με άλλες χώρες της περιοχής, φαίνεται να καθιστά την Ιορδανία, έθνος της αραβικής ερήμου, τον φτωχό συγγενή. Δεν είναι, λοιπόν, να απορεί κανείς που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις λίγες πηγές που διαθέτει.
Ο φυσικός πλούτος της Νεκράς Θάλασσας είναι μία απο αυτές. Οι ακτές της τοποθετούνται σε απόσταση 75 λεπτών,οδικώς, δυτικά του Αμμάν, πρωτεύουσας της χώρας, και σε υψόμετρο 1300 ποδιών (400 μ.) κάτω απο την επιφάνεια της θάλασσας, ενώ οι ταξιδιώτες συνιθίζουν μέχρι σήμερα να τις προσπερνούν επιλέγοντας τη μακράν πιο ανεπτυγμένη ισραηλινή μεριά.
Ωστόσο, αυτή ακριβώς η αγνοημένη πλευρά της Ιορδανίας αποτελέι ουσιαστικά τη μεγαλύτερη της γοητεία. Τη θέση των παραθεριστών και των οργανωμένων γκρούπ παίρνουν οι βεδουίνοι βοσκοί και ορισμένοι χριστιανοί προσκυνητές που, μαζί με τους ταξιδιώτες που κατευθύνονται προς το δημοφιλέστερο τουριστικό σημείο της Ιορδανίας, τη χαμένη «ρόζ πόλη» της Πέτρας, δύο ώρες νότια, αποτελούν τους συχνότερους επισκέπτες της περιοχής.
Παρ’όλα αυτά, τον τελευταίο καιρό, η βυθισμένη στο λήθαργο λωρίδα των ακτών της Νεκράς Θάλασσας αφυπνίζεται σιγά-σιγά καθώς νέες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις και Spas κάνουν την εμφάνισή τους. Όπως άλλωστε και στο Ισραήλ, τα νέα θέρετρα της Ιορδανίας εκμεταλλεύονται στο έπακρο τις ιαματικές πηγές, τη θεραπευτική λάσπη και τα πλούσια σε μέταλλα νερά της. Την ίδια στιγμή, αντίθετα με αυτές του Ισραήλ, οι εγκαταστάσεις της Ιορδανίας είναι στο σύνολό τους, με κάποιες μικρές εξαιρέσεις, πέντε αστέρων.
Η πιο εντυπωσιακή απο τις ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις είναι αυτή του ξενοδοχείου Ιστάρ που άρχισε να λειτουργεί σε φάσεις απο τα τέλη του 2006.
Παρά τη ψυχρή και ερημική του τοποθεσία, περιτριγυρισμένο απο γκρεμούς κόκκινης γής και με τα φώτα της Ιερουσαλήμ στο βάθος να τους τονίζουν, στο Ιστάρ βασιλεύει το νερό. Την ακτή μπροστά απο το ξενοδοχείο κοσμεί μια τεραστίων διαστάσεων πισίνα υπερχείλισης ενώ τα αλμυρά, παιχνιδιάρικα κύμματα απέχουν μόλις λίγα βήματα.
English to Greek: English to Greek: Medical General field: Medical Detailed field: Medical (general)
Source text - English The company organising and funding this research, called the “sponsor”, is the XXX, a pharmaceutical company based in France.
You are suffering from a heart disease (coronary artery disease). In coronary artery disease, the arteries of the heart are significantly narrowed due to clot and fatty deposit (atherosclerosis). This may result in chest pain (angina pectoris) or heart attack (myocardial infarction).
The main objectives of the treatments you take for your heart disease are to prevent you suffering a heart attack and to relieve symptoms.
Doctors now think that medicines that slow down your heart rate can also reduce the damage to your heart in the future.
XXX is a new medication, which works by lowering the heart rate by a few beats per minute. This reduces the heart’s need for oxygen especially in situations when chest pain is more likely to happen, for example when you exercise or when you are stressed. This will cut down the amount of chest pain (if any) you will experience, and will make exercise easier. XXX has been developed by the XXX and is licensed and marketed in several countries worldwide for the symptomatic treatment of patients suffering from stable angina pectoris. XXX is still under investigation for other new therapeutic indications. It is planned that about 11,500 patients suffering from coronary artery disease will participate in this study in more than 45 countries. Women of childbearing potential and without an effective contraception, as well as pregnant or breast-feeding women cannot participate in this study.
The aim of the study is to evaluate the benefit of XXX, when given to patients suffering from coronary artery disease, by comparing the occurrence of cardiovascular events between two groups of patients. One group of patients will receive all usual cardiac medications required to treat their cardiac condition plus xxx (5 mg, 7.5 mg or 10 mg tablets to be taken twice daily during meals). The other group will also receive all cardiac medications required to treat their cardiac condition plus a placebo, i.e. similar tablets with no active product. If you agree to participate in this study, you will have a 50% chance of receiving xxx and a 50% chance of receiving placebo. At a certain point of the study, both groups of patients will receive the placebo, for a period not exceeding four weeks. Neither you nor your research doctor will know the nature of the medication that will be allocated to you (xxx or placebo). However, if medically required, your research doctor will have access to this information. The study medication will not be given to replace any cardiac medication (your current treatment will not be modified) but will be taken in addition to your current treatments, in order to further increase their ability to prevent cardiovascular events.
Translation - Greek Η εταιρία που θα οργανώσει και θα χρηματοδοτήσει την παρούσα έρευνα, ο αποκαλούμενος «χρηματοδότης», είναι η ΧΧΧ, φαρμακευτική εταιρία που εδρεύει στη Γαλλία.
Υποφέρετε από καρδιακή πάθηση (νόσο των στεφανιαίων αρτηριών). Σε περίπτωση στεφανιαίας νόσου, οι στεφανιαίες αρτηρίες παρουσιάζουν σημαντική στένωση ως αποτέλεσμα ύπαρξης θρομβώσεων καθώς και εναποθεμάτων λίπους (αθηροσκλήρυνση). Ως αποτέλεσμα, μπορεί να προκληθεί πόνος στο στήθος (στηθάγχη) ή έμφραγμα (έμφραγμα του μυοκαρδίου).
Οι φαρμακευτικές αγωγές κατά των καρδιακών παθήσεων στοχεύουν, κυρίως, στην πρόληψη εμφράγματος και ανακούφιση των συμπτωμάτων.
Οι επιστήμονες υποστηρίζουν πώς οι φαρμακευτικές αγωγές που επιβραδύνουν τον καρδιακό ρυθμό μπορούν να μειώσουν τη φθορά της καρδιά σας στο μέλλον.
Το ΧΧΧ είναι μία νέα φαρμακευτική ουσία, που δρα επιβραδύνοντας τον καρδιακό ρυθμό ανά ορισμένους χτύπους το λεπτό. Έτσι, μειώνεται η ανάγκη της καρδιάς για οξυγόνο, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις αυξημένης πιθανότητας εμφάνισης θωρακικού πόνου, για παράδειγμα κατά τη διάρκεια γυμναστικής ή λόγω άγχους. Η αγωγή θα μειώσει την ένταση του πόνου (εάν υπάρξει) και θα διευκολύνει την άσκηση. Το ΧΧΧ παρασκευάζεται από την ΧΧΧ, είναι επίσημα αναγνωρισμένο και διακινείται σε αρκετές χώρες διεθνώς με στόχο τη συμπτωματική θεραπεία ασθενών που υποφέρουν από σταθερή στηθάγχη. Ερευνάται, μέχρι σήμερα, η πιθανότητα νέων θεραπευτικών ενδείξεων του ΧΧΧ.
Στην έρευνα θα συμμετάσχουν περίπου 11.500 ασθενείς με στεφανιαία νόσο από περισσότερες από 45 χώρες. Στην έρευνα δεν μπορούν να συμμετάσχουν γυναίκες με πιθανότητα εγκυμοσύνης που δεν χρησιμοποιούν αποτελεσματική μέθοδο αντισύλληψης καθώς και εκείνες που βρίσκονται σε κατάσταση εγκυμοσύνης ή θηλάζουν.
Ο στόχος της έρευνας είναι η αξιολόγηση της δράσης του ΧΧΧ σε ασθενείς με στεφανιαία νόσο, συγκρίνοντας την εμφάνιση καρδιαγγειακών επεισοδίων σε δύο ομάδες ασθενών. Η μία ομάδα θα λαμβάνει τη συνηθισμένη φαρμακευτική αγωγή απαραίτητη για την αντιμετώπιση των καρδιακών παθήσεων καθώς και το ΧΧΧ (5 mg, 7,5 mg ή 10 mg σε δισκία για χορήγηση δύο φορές την ημέρα με το γεύμα). Η δεύτερη ομάδα θα λαμβάνει επίσης την απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή καθώς και ένα ψευδοφάρμακο (placebo) που θα αποτελείται, για παράδειγμα, από πανομοιότυπα δισκία χωρίς ενεργό προϊόν. Εάν δεχτείτε να λάβετε μέρος σε αυτή την έρευνα θα έχετε 50% πιθανότητα να λάβετε το ΧΧΧ και 50% πιθανότητα να λάβετε το ψευδοφάρμακο. Σε κάποιο στάδιο της έρευνας θα λάβουν το ψευδοφάρμακο και οι δύο ομάδες ασθενών, για διάστημα όχι μεγαλύτερο των τεσσάρων εβδομάδων. Η φύση της φαρμακευτικής αγωγής που θα λαμβάνετε (ΧΧΧ ή ψευδοφάρμακο) δεν θα είναι γνωστή ούτε σε εσάς ούτε στον ιατρό-ερευνητή που θα σας αναλάβει. Ωστόσο, θα του δοθεί κάθε πρόσβαση στις πληροφορίες αυτές, εάν κριθεί απαραίτητο. Η αγωγή που θα σας χορηγηθεί κατά τη διάρκεια της έρευνας δεν θα αντικαταστήσει τη συνηθισμένη σας φαρμακευτική αγωγή αλλά θα αποτελέσει συμπλήρωμα αυτής με στόχο την περαιτέρω αύξηση της ικανότητας πρόληψης καρδιαγγειακών παθήσεων.
More
Less
Translation education
Bachelor's degree - Department of Foreign Languages, Translation and Interpretation
Experience
Years of experience: 9. Registered at ProZ.com: Sep 2014.
English to Greek (Ionian University, Department of Foreign Languages, Translation & Interpreting) French to Greek (Ionian University, Department of Foreign Languages, Translation & Interpreting)
Memberships
N/A
Software
Adobe Acrobat, MateCat, Microsoft Excel, Microsoft Word, OmegaT, Powerpoint, Trados Studio, Wordfast
My name is Evangelia Nikolaidou and I am a native Greek translator. I have a B.A. in Translation from the Department of Foreign Languages, Translation and Interpreting of the Ionian Universityand, since 2014, I have worked as a freelance translator for Translation Agencies, private clients and businesses.
My main areas of specialization are:
- Education/ Pedagogy
- Psychology
- Technical Texts
- Literature
- Environment & Ecology
- Tourism & Travel
- Cosmetics
- Marketing
Additional fields of work include: IT, Business, Law (General), Medical (General).
·
I am flexible, detail-oriented and always do my best
to meet my clients' needs. I always proofread my work as many times needed
until it is perfect, always within my deadline time frame.
Portfolio