This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
English to Turkish: AN HISTORICAL PERSPECTIVE ON RISK AVERSION General field: Bus/Financial Detailed field: Finance (general)
Source text - English AN HISTORICAL PERSPECTIVE ON RISK AVERSION
As it is now widely acknowledged, an important breakthrough in the analysis of decisions under risk was achieved when Daniel Bernoulli, a distinguished Swiss mathematician, wrote in St Petersburg in 1738 a paper in Latin entitled: “Specimen theoriae novae de mensura sortis,” or “Exposition of a new theory on the measurement of risk.” Bernoulli’s paper, translated into English in Bernoulli (1954), is essentially nontechnical. Its main purpose is to show that two people facing the same lottery may value it differently because of a difference in their psychology. This idea was quite novel at the time, since famous scientists before Bernoulli (among them Pascal and Fermat) had argued that the value of a lottery should be equal to its mathematical expectation and hence identical for all people, independent of their risk attitude.
In order to justify his ideas, Bernoulli uses three examples. One of them, the “St Petersburg paradox” is quite famous and it is still debated today in scientific circles. It is described in most recent texts of finance and microeconomics and for this reason we do not discuss it in detail here. Peter tosses a fair coin repetitively until the coin lands head for the first time. Peter agrees to give to Paul 1 ducat if head appears on the first toss, 2 ducats if head appears only on the second toss, 4 ducats if head appears for the first time on the third toss, and so on, in order to double the reward to Paul for each additional toss necessary to see the head for the first time. The question raised by Bernoulli is how much Paul would be ready to pay to Peter to accept to play this game.
Unfortunately, the celebrity of the paradox has overshadowed the other two examples given by Bernoulli that show that, most of the time, the value of a lottery is not equal to its mathematical expectation. One of these two examples, which presents the case of an individual named “Sempronius,” wonderfully anticipates the central contributions that would be made to risk theory about 230 years later by Arrow, Pratt and others.
Let us quote Bernoulli (1):
Sempronius owns goods at home worth a total of 4000 ducats and in addition possesses 8000 ducats worth of commodities in foreign countries from where they can only be transported by sea. However, our daily experience teaches us that of [two] ships one perishes.
……………….
What ultimately matters for the decision maker ex post is how much satisfaction he or she can achieve with the monetary outcome, rather than the monetary outcome itself. Of course, there must be a relationship between the monetary outcome and the degree of satisfaction. This relationship is characterized by a utility function u, which for every wealth level x tells us the level of “satisfaction” or “utility” u(x) attained by the agent with this wealth. Of course, this level of satisfaction derives from the goods and services that the decision maker can purchase with a wealth level x. While the outcomes themselves are “objective,” their utility is “subjective” and specific to each decision maker, depending upon his or her tastes and preferences. Although the function u transforms the objective result x into a perception u (x) by the individual, this transformation is assumed to exhibit some basic properties of rational behavior. For example, a higher level of x (more wealth) should induce a higher level of utility: the function should be increasing in x. Even for someone who is very altruistic, a higher x will allow them to be more philanthropic. Readers familiar with indirect utility functions from microeconomics (essentially utility over budget sets, rather than over bundles of goods and services) can think of u(x) as essentially an indirect utility of wealth, where we assume that prices for goods and services are fixed. In other words, we may think of u(x) as the highest achievable level of utility from bundles of goods that are affordable when our income is x.
(1) We altered Bernoulli’s probabilities to simplify the computations. In particular, Bernoulli’s original example had one ship in ten perish.
Translation - Turkish RİSKTEN KAÇINMA ÜZERİNE TARİHSEL BİR PERSPEKTİF
Halihazırda yaygın bir şekilde kabul gördüğü üzere, 1738’de Saint Petesburg’da ünlü İsviçreli matematikçi Daniel Bernoulli Latin dilinde “Risk Ölçümü Üzerine Yeni Bir Teorinin İzahı (Specimen Theoriae mi var de mensura sortis)” başlıklı makaleyi yazması, risk altında verilen kararların çözümlenmesinde önemli bir kırılma noktası meydana getirdi. Bernoulli’nin 1954’te İngilizce’ye çevrilen çalışması esasen teknik olmayan bir metindi. Bu çalışmanın temel amacı aynı piyangoyu oynayan iki kişinin ruh hallerindeki farklılıktan ötürü bu piyangoya farklı değer biçtiklerini göstermekti. Bernoulli’den önce aralarında Pascal ve Fermat’ın da bulunduğu ünlü bilim adamlarının piyangonun kıymetinin matematiksel beklentiye eşit olması ve dolayısıyla bu değerin kişilerin riske karşı tavırlarından bağımsız olarak aynı olması gerektiğini ileri sürmelerinden ötürü, bu fikir o dönemlerde epeyce özgün bir nitelik taşıyordu.
Düşüncelerini gerekçelendirmek üzere Bernoulli üç örnek verir. Bunlardan biri olan Saint Petesburg paradoksu hayli ünlüdür ve halen bugün de bilim çevrelerinde tartışılmaktadır. Bahse konu paradoks güncel makroekonomik ve finans metinlerinde izah edildiğinden biz burada onu ayrıntılı olarak ele almayacağız. Şöyle ki, Peter metal parayı tura gelene kadar oynar. Peter, ilk kez tura gelmesi için gerekli ilave atış karşılığında Paul’a verilecek ikramiyeyi ikiye katlamak üzere ilk atışta tura gelmesi durumunda Paul’e 1 duka vermeye razı olur, 2 duka tura sadece ikinci atışta gelirse, 4 duka eğer tura ilk kez üçüncü atışta gelirse ve benzeri. Bernoulli'nin ortaya attığı soru Paul’un bu oyunu oynamak için Peter'a ne kadar ödemeyi kabul edeceğine ilişkindi.
Maalesef, bahse konu paradoksun şöhreti Bernoulli tarafından verilen diğer iki örneği gölgede bırakmıştır. Bu örnekler piyangonun değerinin matematiksel olarak beklenen değerine çoğu zaman eşit olmadığını gösterir. Bu iki örnekten Semperious adıyla temsil edilen şahsın durumunu ortaya koyanı, mükemmel bir biçimde 230 yıl sonra Pratt Arrow ve diğerleri tarafından risk teorisine yapılacak önemli katkıları haber veriyordu.
Bernouulli'den alıntılayalım:
Sempronius yurtiçinde toplamda 4000 duka değerinde mallara ve yabancı ülkelerden sadece deniz yoluyla taşınabilecek 8000 duka değerinde emtiaya sahiptir. Bununla birlikte hayat tecrübemiz göstermiştir ki her iki gemiden biri zayi olur (1).
…………..
Karar vericileri sürecin sonunda nihaî anlamda alakadar eden şey, parasal sonucun kendisinden ziyade bu neticeden ne denli tatmin elde ettikleridir. Pek tabii parasal sonuç ile tatmin düzeyi arasında bir ilişki olmalıdır. Bu ilişki u fayda fonksiyonu ile temsil edilir. Bu fonksiyon da her bir x refah düzeyi için bu servetle ilişkili öznenin elde ettiği tatmin düzeyi ya da u (x) “fayda"sını bize gösterir. Doğal olarak tatmin düzeyi karar vericinin x refah düzeyinde satın alabileceği mal ve hizmetlerden türetilir. Sonuçların kendisi objektif iken bu sonuçların faydası kara vericinin zevk ve tercihlerine bağlı olarak ona özgüdür ve dolayısıyla sübjektiftir. U fayda fonksiyonu nesnel sonuç x’i bireyin u (x) olarak gösterilen kişisel algısına dönüştürse de bu dönüştürmenin rasyonel davranışın bazı niteliklerini gösterdiği de kabul edilir. Örneğin daha yüksek x düzeyi (daha fazla refah) daha yüksek bir fayda düzeyini tetikler; fonksiyon x’le artıyor olmalıdır . Çok diğerkâm olan bir kişi açısından bile daha yüksek bir x onların daha yardımsever olmalarına olanak tanır. Mikroekonomiden dolaylı fayda fonksiyonuna aşina olan okurlar (temelde mal ve hizmet grupları üzerinden değil de bütçe seçenekleri kapsamında fayda), mal ve hizmet fiyatlarının sabit olduğunu varsaydığımızda esasında u (x)’i servetin dolaylı fonksiyonu olarak düşünebilirler. Başka bir ifadeyle u (x)’i gelirimiz x iken satın alınabilecek mal gruplarından elde edilebilecek en yüksek fayda düzeyi olarak düşünebiliriz.
(1) Hesaplamayı kolaylaştırmak için Bernoulli’nin olasıklarını basitleştirdik. Bu konuya özel Bernoulli’nin örneğinde her on gemiden biri zayi olup gider.
English to Turkish: CALLS AND PUTS General field: Bus/Financial Detailed field: Finance (general)
Source text - English CALLS and PUTS
Call and put options are the basic derivative securities and the building blocks of many others. A derivative security is a security the value of which depends upon another security. A call option is the right to buy an asset at a prespecified price. The pre-specified price is called the exercise price, the strike price, or simply the strike. We will often call the asset a “stock,” but there are options on many other types of assets also, and everything we say will be applicable to those as well.1 The asset to which the call option pertains is called the “underlying asset,” or, more briefly, the “underlying.” If the market value of the asset exceeds the exercise price, then we say the call option is “in the money.” Buying a call option is a way to bet on the upside of the underlying asset.
A put option is the right to sell an asset at a pre-specified (exercise, strike) price. Buying a put is a way to bet on an asset price becoming low (similar to shorting). A put option is in the money if the exercise price exceeds the value of the asset. Both puts and calls are potentially valuable and hence the buyer of a put or call must pay the seller.
A long put option provides insurance to someone who is long the underlying asset, because it guarantees that the asset can always be sold at the strike price of the put (of course, it can be sold at the market price, if that is higher than the strike of the put). Symmetrically, a long call option provides insurance to someone who is short the underlying asset. The terminology in option markets reflects the parallels between options and insurance contracts. In particular, the seller of an option is said to “write” the option and the compensation (price) he receives from the buyer is called the option “premium,” just as an insurance company writes insurance contracts in exchange for premium income. Calculating the price at which one should be willing to trade an option is the main topic of this book.
It is important to recognize the different situations of someone who is short a call option and someone who is long a put. Both positions are bets on the downside of the asset. Both the investor who is short a call and the investor who is long a put may eventually sell the underlying asset and receive the exercise price in exchange. However, the investor who is long a put has an option to sell the asset at the exercise price and the investor who is short a call has an obligation to sell the asset at the exercise price, should the counterparty choose to exercise the call. Thus, the investor who is long a put will be selling at the exercise price when it is profitable to do so, whereas the investor who is short a call will be selling at the exercise price when it is unprofitable. The buyer of a put must pay the premium to the seller; he then profits if the asset price is low, with his maximum possible profit being quite large (the maximum value is attained when the market value of the underlying asset reaches zero). In contrast, the seller of a call receives premium income, and the premium is his maximum possible profit, whereas his potential losses are unbounded. Thus, these are very different positions.
Translation - Turkish ALIM (CALL) ve SATIM (PUT) OPSİYONLARI
Alım ve satım opsiyonları temel türev enstrümanlarıdır (menkul kıymetleridir) ve birçok diğer türev ürünün yapı taşlarını oluşturur. Bir türev ürün, değeri bir başka menkul kıymete dayanan bir finansal varlıktır. Bir alım opsiyonu fiyatı önceden belirlenmiş bir varlığı satın alma hakkıdır. Önceden belirlenmiş fiyat kullanım (exercise) fiyatı, başa baş (strike) fiyatı ya da basitçe başa baş olarak isimlendirilir. Biz çoğunlukla (dayanak) varlığı bir hisse senedi olarak ele alacağız; fakat başka pek çok varlık üzerine yazılan opsiyonlar da mevcuttur ve bizim söyleyeceğimiz her şey bunlara da uygulanabilir olacaktır. Alım (call) opsiyonunun ilgili olduğu varlık “dayanak varlık” ya da daha kısaca “dayanak” olarak adlandırılır. Eğer varlığın piyasa değeri kullanım fiyatını aşarsa bu durumda biz alım opsiyonu (call) kârda opsiyondur (in-the-money) deriz. Alım opsiyonu satın almak, dayanak varlığın yukarı doğru değeri üzerinde bahse girmenin bir yoludur.
Satım (put) opsiyonu (kullanım) fiyatı önceden belirlenmiş bir varlığı satma hakkıdır. Bir satım opsiyonu (put) satın almak varlığın (açığa satmaya benzer şekilde) fiyatının düşeceği üzerine bahse girmenin bir yoludur. Kullanım fiyatı dayanak varlığın değerinin üzerinde kalırsa satım opsiyonu kârda opsiyondur (in-the-money). Alım ve satım opsiyonlarının her ikisi potansiyel olarak değerlidir ve bu vesileyle alım veya satım opsiyonu alıcısı satıcıya ödeme yapmalıdır.
Uzun satım opsiyonu dayanak varlıkta uzun pozisyon sahibi kişiye sigorta sağlar çünkü varlığın her zaman için satım opsiyonunun kullanım fiyatından satılabilmesini garanti eder (tabii ki varlık satım opsiyonunun kullanım fiyatından daha yüksekse piyasa fiyatından satılabilir). Simetrik olarak, uzun alım opsiyonu, dayanak varlığı açığa satan kişiye sigorta sağlar. Opsiyon piyasalarındaki terminoloji opsiyon ve sigorta kontratlarındaki paralelliği yansıtır. Özelde, tıpkı opsiyon satıcısı “yazıcı” olarak adlandırılır ve tıpkı bir sigorta şirketinin prim karşılığında sigorta poliçesi yazdığı gibi opsiyon satıcısının alıcıdan aldığı bedel de “prim” olarak isimlendirilir. Bir kimsenin bir opsiyonun alım satımını yapmaya gönüllü olmasını gerektirecek fiyatı hesaplamak bu kitabın temel konusudur.
Bir alım opsiyonunu kısa pozisyonu sahibi ve uzun satım opsiyonu sahibinin farklı durumlarını teşhis etmek önemlidir. Her iki pozisyon da varlıktaki aşağı yönlü düşüş beklentisi üzerine kuruludur. Kısa alım (-C) pozisyonu ve uzun satım pozisyonu (+P) yatırımcılarının her ikisi son kertede dayanak varlığı satar ve karşılığında kullanım fiyatını alır. Buna karşın, uzun satım pozisyonu sahibi yatırımcı varlığı dayanak fiyatından satma opsiyonuna (hakkına) sahipken kısa alım opsiyonu satıcısı karşı taraf opsiyonu işleme koyarsa varlığı dayanak fiyatı üzerinden satma yükümlülüğündedir. Neticede, kısa alım opsiyon yatırımcısı kârlı olmasa da dayanak fiyat üzerinden satıcı olurken, uzun satım opsiyon yatırımcısı eğer kârlıysa dayanak fiyatından varlığı satıyor olacaktır. Satım opsiyonu alıcısı satıcıya prim ödemelidir; müteakiben varlığın fiyatı düşükse kar eder. (Satım opsiyon sahibinin kârı dayanak varlığın değeri sıfıra düşünce maksimum noktaya ulaşır.) Bunun tersine satım opsiyon satıcısı prim geliri elde eder ve potansiyel zararı sınırsızken prim onun maksimum kârıdır. Neticede, bu ikisi çok farlı pozisyonlardır.
Turkish to English: İYİ AİLE YOKTUR General field: Social Sciences Detailed field: Education / Pedagogy
Source text - Turkish İYİ AİLE YOKTUR
İyi aile yoktur. Ya da paradoks şu ki iyi aile, "İyi aile yoktur." düsturuyla hareket edebilen aile olabilir ancak. En iyi anne baba bile çocuğuna zarar verir. Anne-babanın çocuğuna verdiği zararı örtbas edebilmek için anne-babalık kurumsallaştırılmış ve kutsallaştırılmıştır. Aynı şey, kuşkusuz, para karşılığı yapılan herhangi bir işten farksız olan öğretmenlik için de geçerli. Oysa iyi anne-baba olmak, anne-baba olmak, anne-babanın çocuğa bir şekilde zarar vermesinin kaçınılmaz olduğu baştan kabul edilmedikçe imkansız.
Çocuğuna verdiği zararlar gösterildiğinde anneler sıklıkla öfkeyle "Sen benim ne çektiğimi biliyor musun?!" diye cevap verirler; "Bir günü benimle geçir de öyle konuş!" Bir çocuğun sorumluluğu hakikaten de bir, hatta bazen birkaç insanın kaldıramayacağı kadar ağırdır; ancak burada sorun, annenin "Evet, ben bu yükü kaldıramıyorum, " "Benim de hatalarım oluyor," itirafında bulunmak yerine bu hataları aklaması. Bu, çocuğa yapılan yanlışları önemsizleştirmeye, annenin bu hataları çocuğa karşı işleme ve onlarda devam etme hakkını kendisinde görmesine olanak tanır. , ki anneliğin kutsallaştırılması sayesinde anne zaten bu davranışına çevreden kolaylıkla destek bulur ve herkes çocuğa karşı annenin yanında yer alır. "Evet, çocuğuma karşı hata yaptım, " diyen anneyle "Sen benim ne çektiğimi biliyor musun?!" "Anne olunca anlarsın!" diyerek hatasını meşrulaştıran ve sorunu kendinde değil, çocukta gören annenin ve o anneyi haklı bulan toplumun çocuğa yaklaşımında çok büyük fark olacaktır.
Halbuki zayıf olan, korunmaya ihtiyacı olan anne değil, çocuktur. Annenin çektiği hiçbir eziyet çocuğa herhangi türde bir zarar vermesini meşru, mazur kılamaz, hafifletici neden sayılmaz. Bir şeyin çocuğa zarar verdiği açıksa, anne olduktan sonra o şeyi yapma/ma/nın ne kadar zor olduğunu fark ederseniz edin, gerekçeniz ne olursa olsun, o şey hala çocuk için zararlıdır ve önemli olan gerçek de budur. Unutmayalım ki çocuklarımız bizi doğurmadılar, hatta doğrulmayı da bizden onlar talep etmediler; onları istek ve iradeleri dışında dünyaya getiren bizleriz. Bir yetişkinin çocuk sahibi olmama iradesi ve özgürlüğü vardır. Bu iradeyi kullanmayan yetişkin, doğmuş çocuğun her türlü ihtiyacını karşılamakla mükelleftir. Doğduğunda başkalarının eline insan kadar muhtaç bir ikinci canlı türü bilmiyoruz ve yazık ki çocuk fiziksel bakım kadar duygusal bakıma da muhtaçtır.
Translation - English THERE IS NO GOOD FAMILY (PARENTS)
There is no good family or the paradox is that a good family can only be a family that can act with the motto "no good family". Even the best parents can harm their children. Parenting has been institutionalized and sanctified in order to cover up the harm the parent has done to the child. The same applies, of course, to teaching, which is no different from any other work for money. Nevertheless, being good parents is impossible unless it is accepted from the outset that it is inevitable that the parent will harm the child somehow.
When she is shown the harms that she did to her child “Do you know what I suffer?“, “Spend a day with me and then talk like that.” the mother will often and angrily replies. The responsibility of a child is indeed too heavy for one person, sometimes even a few people. The problem, however, here is that the mother justifies his own mistakes instead of admitting by saying “Right, I am not being able to bear this burden.”, “That's what I can do.”, “I do mistake, too.” It makes it possible to underestimate the mistakes made against this child and to allow the mother to see for herself the right to make and continue these mistakes against the child. Due to the sanctification of motherhood, the mother can easily find support from the environment and everyone stands by the mother against the child. There will be a big difference between the approaches of the mother saying that “Well, I made mistakes.” and of the one who legitimizes herself and sees the child troubled instead of herself by saying “Do you know what I suffer?“, “You will understand when you become a mother.” besides the approach of the society to the child which justifies this mother.
However, it is the child, not the mother, who is weak and in need of protection. No matter what the mother suffers this would not justify and legitimize her to harm the child in any way or cannot be considered as an excuse. If something is obviously harmful to the child, no matter how hard it is for the mother not to do it, it is still harmful to the child, and that is the important thing. We shouldn’t forget that the children did not give birth to us, or even asked us to be born. It is us who gave them birth in the absence of their wishes and wills. An adult has the will and the freedom not to have a child. The adult who does not use this freedom is responsible for meeting all the needs of the born child. We do not know a second species that needs others when it is born as human. Unfortunately, the child needs emotional care as much as physical care.
English to Turkish: CAPS and FLOORS General field: Tech/Engineering Detailed field: Finance (general)
Source text - English CAPS and FLOORS
Caps and floors have a structure very similar to that of swaps, as described in Sect. 11.3. At each reset date ti, the simple interest rate Ri for period ∆t is observed. This rate determines a payment at the following date ti+1. As discussed in the preceding chapter, the cash flow to the payer in a swap is (Ri – R ̅) Δt and the cash flow to the receiver is (R ̅ – Ri) Δt, for each $1 of notional principal. A swap is really a series of forward contracts, in which both parties have obligations. On the other hand, caps and floors are series of options. A premium is paid up-front by the buyer of a cap or floor to the seller and all future cash flows are paid by the seller to the buyer. The owner of a cap with cap rate R ̅ receives max(0, Ri − R ̅)∆t at date ti+1 for each $1 of notional principal, and the owner of a floor receives max(0, R ̅ – Ri)Δt at date ti+1 for each $1 of notional principal.
Caps and floors are used in conjunction with hedging floating rate obligations or for speculative purposes. Portfolios of caps and floors have properties analogous to option portfolios. For example, the combination of a long cap and a short floor at the same rate R ̅ creates the payer side of a swap, in the same way that a long call and short put create a synthetic long forward (and a short cap and a long floor at the same rate R ̅ creates the receiver side of a swap just as a short call and long put create a synthetic short forward contract). A long cap at rate R ̅c and a short floor at rate R¯f < R¯ c creates a collar (for an underlying floating rate obligation), etc.
The individual payments on a cap are called “caplets,” and a cap is simply a portfolio of caplets. Similarly, the individual payments on a floor are called “floorlets,” and the values of caplets and floorlets are linked by put-call parity, as we will see below.
A caplet can be viewed as a call option on the spot rate with strike equal to the fixed rate. Thus, it is a “bet” on higher interest rates. Because interest rates and bond prices are inversely related, it can also be viewed as a bet on lower bond prices. In this regard, it is similar to a put option on bond prices. In fact, we will see in Sect. 12.7 that a caplet is exactly equivalent to a put option on a discount bond. Likewise, a floorlet can be viewed either as a put option on the spot rate or a call option on a discount bond.
Translation - Turkish TAVAN (CAPS) VE TAVAN (FLOORS) ANLAŞMALARI
Tavan ve taban anlaşmaları (caps and floors) Bölüm 11.3’te anlatıldığı üzere, swaplara çok benzer bir yapıya sahiptir. Her bir yeniden fiyatlama döneminde (ti), Δt kadar geçen periyod için Ri basit faiz oranı gözlemlenir. Bu oran bir sonraki dönemdeki yani ti+1’deki ödeme tutarını belirler. Önceki bölümde de irdelendiği üzere, bir swap işleminde her 1 dolarlık nominal anapara için sabit faiz ödeyen tarafın elde edeceği nakit akışı (Ri – R ̅) Δt, sabit faiz alıcısının alacağı nakit akışı ise (R ̅ – Ri) Δt kadardır. Bir swap gerçekten de her iki tarafın birtakım yükümlülüklerinin olduğu bir dizi forward kontratından oluşur. Öte yandan tavan ve taban anlaşmaları bir dizi opsiyon işlemidir. İşlemin hemen başında tavan veya taban anlaşmasının alıcısı tarafından satıcıya bir prim ödenir ve gelecekteki tüm nakit akımları da satıcı tarafından alıcıya ödenir. R ̅ olarak gösterilen tavan oranı içeren bir tavan anlaşmasının sahibi her bir dolarlık nominal tutar için ti+1’de en fazla max(0, Ri – R ̅ )Δt kadar yani piyasada belirlenen değişken oranın sözleşme oranının üzerinde kalan tutarı alır ya da hiç bir şey almaz . Taban anlaşması sahibi ise ti+1’de her 1 dolarlık nominal tutar için en fazla max(0, R ̅ – Ri)Δt kadar yani sözleşme faiz oranının değişken faiz oranı üzerinde kalan tutarı alır ya da hiçbir şey almaz.
Tavan ve taban anlaşmaları değişken oranlı yükümlülüklerin riskinden korunmak (hedge etmek) maksadı veya spekülatif amaçlarla kullanılır. Tavan ve taban anlaşmaları portföyleri opsiyon portföylerine benzer nitelikler taşır. Örneğin aynı R ̅ faiz oranı içeren uzun tavan ve kısa taban anlaşması kombinasyonu (c – p), tıpkı bir uzun alım opsiyonu ile kısa satım opsiyonunun (C – P) sentetik uzun forward oluşturması gibi swap işleminin sabit faiz ödeyen tarafını meydana getirir (ve aynı R ̅ faiz oranı içeren kısa tavan opsiyonu ve uzun taban opsiyonu (p – c) , aynen kısa alım opsiyonu ve uzun satım opsiyonunun (P – C) sentetik kısa forward sözleşmesi oluşturması gibi swap işleminin sabit faiz alıcısının durumunu yaratır). (Rc) ̅ faiz oranlı uzun tavan anlaşması ve (Rf) ̅ < (Rc) ̅ oranlı kısa taban anlaşması (değişken faiz yükümlülüğü için) bir koridor anlaşması (collar) yaratır.
Tavan anlaşmasına ilişkin her bir ödeme “caplet” olarak adlandırılır ve tavan anlaşması (cap) bu “caplet”lerin oluşturduğu bir portföydür. Benzer bir şekilde taban anlaşmasına (floor) ilişkin münferit ödemeler “floorlet” olarak isimlendirilir ve bu caplet ve florlet’lerin değeri aşağıda göreceğimiz üzere satım-alım (put-call) paritesi ile ilintilidir.
Bir “caplet” spot faz oranı üzerine sabit bir orana eşit olacak şekilde belirlenen dayanak faiz oranı ile yapılan bir alım opsiyonu olarak görülebilir. Neticede, caplet daha yüksek faiz oranı üzerine bahse girmektir. Faiz oranları ve tahvil fiyatları ters orantılı olduğundan düşük tahvil fiyatları üzerine bahse girmek olarak da görülebilir. Bu bağlamda, tahvil fiyatları üzerine yazılan satım opsiyonuna benzerdir. Asında, Bölüm 12.7’de bir caplet’in iskontolu bir bono üzerine yazılan satım opsiyonuna tamamen eşdeğer olduğunu göreceğiz. Bu minvalde, bir “floorlet” spot faiz oranı üzerinde bir satım opsiyonu ya da iskontolu bir bono üzerine yazılan bir alım opsiyonu olarak kabul edilebilir.
English to Turkish: PUT – CALL PARITY General field: Bus/Financial Detailed field: Finance (general)
Source text - English PUT – CALL PARITY
We now derive an important relationship between the prices of European put and call options that have the same strike price and time to maturity. Consider the following two portfolios that were used in the previous section:
Portfolio A : one European call option plus a zero-coupon bond that provides a payoff of K at time T
Portfolio C : one European put option plus one share of the stock.
We continue to assume that the stock pays no dividends. The call and put options have the same strike price K and the same time to maturity T.
As discussed in the previous section, the zero-coupon bond in portfolio A will be worth K at time T. If the stock price ST at time T proves to be above K, then the call option in portfolio A will be exercised. This means that portfolio A is worth (ST – K) + K = ST at time T in these circumstances. If ST proves to be less than K, then the call option in portfolio A will expire worthless and the portfolio will be worth K at time T.
In portfolio C, the share will be worth ST at time T. If ST proves to be below K, then the put option in portfolio C will be exercised. This means that portfolio C is worth (K – ST) + ST = K at time T in these circumstances. If ST proves to be greater than K, then the put option in portfolio C will expire worthless and the portfolio will be worth ST at time T.
The situation is summarized in Table 11.2. If ST > K, both portfolios are worth ST at time T; if ST < K, both portfolios are worth K at time T. In other words, both are worth
Max (ST, K)
when the options expire at time T. Because they are European, the options cannot be exercised prior to time T. Since the portfolios have identical values at time T, they must have identical values today. If this were not the case, an arbitrageur could buy the less expensive portfolio and sell the more expensive one. Because the portfolios are guaranteed to cancel each other out at time T, this trading strategy would lock in an arbitrage profit equal to the difference in the values of the two portfolios.
The components of portfolio A are worth c and Ke-rT today, and the components of portfolio C are worth p and S0 today. Hence,
C + Ke-rt = p + S0
This relationship is known as put–call parity. It shows that the value of a European call with a certain exercise price and exercise date can be deduced from the value of a European put with the same exercise price and exercise date, and vice versa.
Translation - Turkish PUT-CALL PARITESI
Şimdi aynı kullanım fiyatı ve vadeye kalan süreye sahip Avrupa tipi satım ve alım opsiyonları fiyatları arasındaki önemli bir ilişkiyi türeteceğiz. Önceki bölümde kullandığımız aşağıdaki iki portföyü gözönüne alın.
Portföy A: Bir Avrupa tipi alım opsiyonu + T vade sonunda K geri ödemesi yapan kuponsuz bir tahvil
Portföy B: Bir Avrupa tipi satım opsiyonu + bir adet hisse senedi
Hisse senedinin temettü dağıtmadığını varsaymaya devam edeceğiz. Alım (call) ve satım (put) opsiyonları aynı K kullanım fiyatı ve T vadeye kalan süreye sahiptir.
Önceki bölümde irdelendiği üzere, iskontolu tahvil T vadede K değerine ulaşacaktır. Eğer T zamanında hisse senedinin fiyatı ST K'nin üzerinde olursa A portföyündeki alım opsiyonu kullanılır. Bu da A portföyünün bu durumlarda (ST – K) + K = ST değerinde olacaktır. ST K kullanım fiyatından düşük olursa A portföyündeki alım opsiyonunun değeri olmaz ve T zamanında K değerinde olur.
C portföyünde, hisse senedi T zamanında ST değerindedir. ST K kullanım fiyatının altında kalırsa C portföyündeki satım opsiyonu (put) işleme konulur. Bu T zamanında bahse konu senaryolarda C portföyünün (K – ST) + ST = K değerinde olması anlamına gelir. ST K kullanım fiyatının üzerinde kalırsa C portföyündeki satım opsiyonu vadede değersizdir ve portföy T zamanında ST değerindedir.
Bahse konu durum Tablo 11.2’de özetlenmiştir. ST > K ise T zamanında her iki portföy ST değerindedir, buna karşılık ST < K ise T zamanında portföyler K değerindedir. Bir başka deyişle, her iki portföy T zamanında opsiyonların süresi sona erdiğinde
Max (ST, K)
değerindedir. Bu opsiyonlar Avrupa tipi olduğundan T zamanından önce işleme konulamazlar. Portföyler T zamanında aydı değerde olacağından bugünkü değerleri de aynı olmalıdır. Durum böyle olmasaydı, arbitraj fırsatı yakalayan biri daha ucuz olan portföyü alıp daha pahalı olanı satabilirdi. Keza portföyler T zamanında birbirlerine denk olacağı kesin olduğundan bu strateji iki portföyün bugünkü değerlerindeki fark kadar arbitraj karı garanti eder.
A portföyünün bileşenleri bugünden opsiyonun fiyatı (c) ve tahvilin bugünkü değeri Ke-rt kadar değerlidir ve C portföyünün bileşenleri de opsiyonun fiyatı (p) ve hisse senedinin bugünkü değeri (S0) kadar fiyatlanır. Neticede,
C + Ke-rt = p + S0
Bu ilişki put-call paritesi olarak bilinir. Bu ilişki belirgin bir dayanak fiyat ve vadede Avrupa tipi opsiyonun değerinin aynı dayanak fiyat ve kullanım tarihine sahip Avrupa tipi satım opsiyonunun değerinden türetilebileceğini gösterir. Tersi durum da doğrudur.
English to Turkish: BONDS General field: Bus/Financial Detailed field: Business/Commerce (general)
Source text - English BONDS
Economists like to distinguish between physical assets and financial assets. A physical asset, such as a home, a business, or a painting, is one whose value depends on its physical properties. A financial asset is a piece of paper or, more formally, a security representing a legal claim to future cash payouts. The entity agreeing to make the payouts is the issuer, and the recipient is the investor. It is often useful to draw a further distinction among financial assets depending on whether the claim to future payments is fixed as to dollar amount and timing or residual, meaning the investor receives any cash remaining after all prior fixed claims have been paid. Debt instruments offer fixed claims, while equity, or common stock, offers residual claims. Human ingenuity being what it is, you should not be surprised to learn that some securities, such as convertible preferred stock, are neither fish nor fowl, offering neither purely fixed nor purely residual claims.
Derivatives, also known as contingent claims, constitute a third fundamental security type. A derivative security is distinguished by the fact that its claim to future payments depends upon the value of some other underlying asset. For example, an option to purchase IBM stock is a derivative because its value depends on the price of IBM shares. The popularity and importance of derivatives have grown enormously since Fisher Black and Myron Scholes first proposed a rigorous way to value options in 1973. …
A bond, like any other form of indebtedness, is a fixed-income security. The holder receives a specified annual interest income and a specified amount at maturity—no more and no less (unless the company goes bankrupt). The difference between a bond and other forms of indebtedness such as trade credit, bank loans, and private placements is that bonds are sold to the public in small increments, usually $1,000 per bond. After issue, the bonds can be traded by investors on organized security exchanges.
I noted in the last chapter that internal financing, in the form of retained profits and depreciation, has provided about 65 percent of the money used by American business over the past decade. Looking at external financing, aggregate data indicate that over the past two decades corporate bonds have been the largest source, accounting for about 37 percent of the total. Loans and advances of various kinds from banks and others have contributed another 11 percent. Before dismissing bank loans as of only secondary importance, it is important to bear in mind that although they are not a major source of financing in the aggregate, they are important to smaller firms. For example, in 2010 the ratio of bank loans to total liabilities among billion dollar–plus manufacturing firms was only 8 percent, while the comparable number for small manufacturers having assets of $25 million or less was 34 percent.
Translation - Turkish TAHVİLLER
Ekonomistler fiziksel ve finansal varlıklar arasında ayrım yapmayı severler. Bir ev, bir şirket binası ya da bir tablo gibi fiziksel varlığın değeri kendi fiziksel özelliklerine bağlıdır. Bir finansal varlık ise bir kağıt parçası ya da daha formel bir ifadeyle gelecekteki nakit ödemeleri üzerinde hak temsil eden bir menkul kıymettir. Ödeme yapmayı kabul eden kuruluş ihraççı, bu ödemeleri kabul eden de yatırımcıdır. Çoğu zaman, gelecekteki ödemelerin belirli bir miktar dolar ve vadeye ya da yatırımcının daha öncelikli sabit ödeme hakkı bulunanlara ödeme yapıldıktan sonra kalan nakdi aldığı kalıntı değere sabitlenip sabitlenmemesine bağlı olarak, finansal varlıklar arasındaki ayırımı biraz daha ileriye taşımak yararlıdır. Özkaynak ya da hisse senedi kalıntı değer üzerinde talep hakkı sunarken borçlanma araçları sabit ödemeler içerir. İnsanın mahir olması budur ki, dönüştürülebilir tercihli senetler gibi bazı menkul kıymetlerin tümüyle sabit ödeme ya da tamamıyla kalıntı değer hakkı içermediği için herhangi bir kategoriye sokulamaması sizi şaşırtmamalıdır.
Şarta bağlı alacaklar olarak da bilinen türevler bir üçüncü temel finansal varlık türüdür. Bir türev ürün içerdiği gelecekteki ödemelere dair hakkın başka bir dayanak varlığın değerine bağlı olmasıyla ayırt edilir. Örneğin, IBM hisse senedi alma hakkı bir opsiyondur çünkü değeri IBM pay senetlerinin fiyatına bağlıdır. Fisher Bşack ve Myron Scholes 1973’te ilk kez opsiyonların değerlenmesine ilişkin titizce hazırlanmış bir yöntem önerdiklerinde türev ürünlerin popülaritesi ve önemi muazzam bir artış göstermiştir.
Bir tahvil diğer herhangi bir borçlanma aracı gibi sabit getirili bir menkul kıymettir. Tahvili elinde bulunduran belirli bir yıllık faiz geliri ve vadede de belirli bir miktar ödeme elde eder (şirket iflas etmediği sürece daha az ya da daha çok değil). Bir tahvil ile ticari kredi, banka kredisi ve tahsisli satışlar benzeri borçlanma formları arasındaki fark tahvillerin kamuya ufak miktarlarla ve genellikle tahvil başına 1000 USD olacak şekilde satılmasıdır. İhracın ardından yatırımcılar tarafından organize menkul kıymet borsalarında tahvillerin alım satımı yapılabilir.
Önceki bölümde Amerikan şirketleri tarafından geçtiğimiz 10 yılda kullanılan kaynakların %65'inin dağıtılmamış kârlar ve amortisman şeklindeki oto finansmandan kaynaklandığını not etmiştim. Dış finansmana bakıldığında ise kümülatif veriler son 20 yılda şirket tahvillerinin toplamın %37’sini oluşturarak en büyük kaynak olduğunu gösteriyor. Banka ve diğer şahıslardan tedarik edilen değişik türde kredi ve avanslar bir başka %11’e katkı sağlamıştır. Banka kredilerini ikincil değerde olduklarından hareketle bir kenara koymadan önce, kümülatif anlamda temel bir finansman kaynağı olmasa da bu kredilerin daha küçük firmalar için mühim olduğunu hatırdan çıkarmamak gerekir. Örneğin 2010 yılında, milyar doların üzerinde büyüklüğe sahip imalat firmaları arasında banka kredilerinin toplam yükümlülükler içindeki payı sadece %8’di, oysa 25 milyon dolar ya da daha düşük aktif büyüklüğüne sahip küçük imalatçılar için bu oran %34’tü.
English to Turkish: IRRATIONAL CONSISTENCIES General field: Social Sciences Detailed field: Education / Pedagogy
Source text - English IRRATIONAL CONSISTENCIES
I believe that the contemporary crisis of education demands that we review the very idea of publicly prescribed learning, rather than the methods used in its enforcement. The dropout rate--especially of junior-high-school students and elementary-school teachers--points to a grass-roots demand for a completely fresh look. The "classroom practitioner" who considers himself a liberal teacher is increasingly attacked from all sides. The free-school movement, confusing discipline with indoctrination, has painted him into the role of a destructive authoritarian. The educational technologist consistently demonstrates the teacher's inferiority at measuring and modifying behavior. And the school administration for which he works forces him to bow to both Summerhill and Skinner, making it obvious that compulsory learning cannot be a liberal enterprise. No wonder that the desertion rate of teachers is overtaking that of their students.
America's commitment to the compulsory education of its young now reveals itself to be as futile as the pretended American commitment to compulsory democratization of the Vietnamese. Conventional schools obviously cannot do it. The free-school movement entices unconventional educators, but ultimately does so in support of the conventional ideology of schooling. And the promises of educational technologists, that their research and development--if adequately funded--can offer some kind of final solution to the resistance of youth to compulsory learning, sound as confident and prove as fatuous as the analogous promises made by the military technologists.
The criticism directed at the American school system by the behaviorists and that coming from the new breed of radical educators seem radically opposed. The behaviorists apply educational research to the "induction of autotelic instruction through individualized learning packages." Their style clashes with the nondirective cooption of youth into liberated communes established under the supervision of adults. Yet, in historical perspective, these two are just contemporary manifestations of the seemingly contradictory yet really complementary goals of the public school system. From the beginning of this century, the schools have been protagonists of social control on the one hand and free cooperation on the other, both placed at the service of the "good society," conceived of as a highly organized and smoothly working corporate structure. Under the impact of intense urbanization, children became a natural resource to be molded by the schools and fed into the industrial machine. Progressive politics and the cult of efficiency converged in the growth of the U.S. public school.* (See Joel Spring, Education and the Rise of the Corporate State, Cuaderno No. 50. Centro Intercultural de Documentaci6n, Cuernavaca, Mexico, 1971) Vocational guidance and the junior high school were two important results of this kind of thinking.
Translation - Turkish MANTIKSIZ TUTARLILIKLAR
Çağımızın eğitim krizinin bizi uygulamada kullanılan yöntemlerden ziyade kamusal düzeyde tasarlanan öğrenme sürecini gözden geçirmeye zorladığına inanmaktayım. Ortaokul ve lise öğrencilerinin okul bırakma ve ilkokul öğretmenlerinin meslekten ayrılma oranları tümüyle yeni bir bakış için tabandan gelen bir talebe işaret etmektedir. Kendisini liberal olarak düşünen “sınıf öğretmeni” gittikçe artan bir şekilde her kesimin hücumuna uğruyor. Disiplini zorla kabul ettirmeyle karıştıran özgür okul hareketi öğretmene yıkıcı bir otoriterlik rolü biçmiştir. Eğitim teknolojisi mütemadiyen davranışı tadil etme ve ölçmede öğretmenin yetersizliğini vurguluyor. Çalıştığı okulun yönetimi de zorunlu eğitimin liberal bir girişim mahiyetinde olamayacağını açık etmek suretiyle onu hem Summerhill hem de Skinner’a boyun eğmeye zorluyor. Öğretmenlerin okuldan ayrılma oranının öğrencilerinkini geçmesine şaşırmamak gerek.
Şimdilerde Amerika’da genç neslin zorunlu eğitimi konusundaki kararlılığının Vietnam’ın mecburi demokratikleştirilmesindeki yapmacık Amerikan kararlılığı kadar beyhude olduğu açığa çıkmıştır. Geleneksel okullar bariz bir biçimde buna ehil değildir. Özgür-okul hareketi geleneksel olmayan eğitimcileri cezbeder fakat en nihayetinde bunu geleneksel okullaştırma ideolojisini destekleyerek yapar. Eğitim teknolojisi uzmanlarının kendi araştırma ve geliştirme çalışmalarının -yeterli düzeyde fon sağlandığında- gençlerin zorunlu eğitime olan dirençlerine bir tür nihai çözüm sunabileceğine dair vaatleri güven verici durduğu kadar askeri teknokratların benzer vaatleri kadar budalaca kalıyor.
Yeti yetme köktenci eğitimcilerle davranış bilimcilerinin Amerikan okul sistemine yönelttiği eleştiriler esastan birbiriyle çelişiyor gözükmektedir. Davranış bilimcileri eğitsel araştırmalarını “kişiselleştirilmiş öğrenme paketleri üzerinden kendine özgü amacı olan talimatnamelerin yürürlüğe konulması”na uygulamaktadır. Davranışçıların tarzları gençlerin yetişkinlerin gözetimi altında kurulan liberal topluluklara güdümsüz katılımıyla çatışmaktadır. Buna karşın bu ikisi tarihsel perspektifte sadece kamusal okul sisteminin görünüşte çatışan ancak gerçekte tamamlayıcı hedeflerinin çağdaş göstergeleridir. Bu yüzyılın başından itibaren, okullar bir yandan toplumsal kontrolün diğer yandan özgür işbirliğinin kilit aktörleri olurken, her ikisi çok iyi organize olmuş ve tıkır tıkır işleyen şirket yapısı şeklinde tahayyül edilen “iyi toplum”un hizmetine sunulmuştur. Yoğun kentleşmenin tesiri altında, çocuklar okullarca şekil verilecek ve endüstriyel makineyi besleyen doğal bir kaynak haline gelmiştir. İlerlemeci siyaset ve verimlilik kültü Amerikan kamusal okulun büyümesiyle bütünleşiktir. (Bakınız See Joel Spring, Education and the Rise of the Corporate State, Cuaderno No. 50. Centro Intercultural de Documentaci6n, Cuernavaca, Mexico, 1971) Mesleki rehberlik ve orta öğretim bu tarz düşünmenin iki önemli neticesi oldu.
English to Turkish: CAPITAL ASSET PRICING MODEL General field: Bus/Financial Detailed field: Management
Source text - English CAPITAL ASSET PRICING MODEL
The Capital Asset Pricing Model, almost always referred to as the CAPM, is a centerpiece of modern financial economics. The model gives us a precise prediction of the relationship that we should observe between the risk of an asset and its expected return. This relationship serves two vital functions. First, it provides a benchmark rate of return for evaluating possible investments. For example, if we are analyzing securities, we might be interested in whether the expected return we forecast for a stock is more or less than its “fair” return given its risk. Second, the model helps us to make an educated guess as to the expected return on assets that have not yet been traded in the marketplace. For example, how do we price an initial public offering of stock? How will a major new investment Project affect the return investors require on a company’s stock? Although the CAPM does not fully withstand empirical tests, it is widely used because of the insight it offers and because its accuracy is deemed acceptable for important applications.
The capital asset pricing model is a set of predictions concerning equilibrium expected returns on risky assets. Harry Markowitz laid down the foundation of modern portfolio management in 1952. The CAPM was published 12 years later in articles by William Sharpe, John Lintner, and Jan Mossin. The time for this gestation indicates that the leap from Markowitz’s portfolio selection model to the CAPM is not trivial.
We will approach the CAPM by posing the question “what if,” where the “if” part refers to a simplified world. Positing an admittedly unrealistic world allows a relatively easy leap to the “then” part. Once we accomplish this, we can add complexity to the hypothesized environment one step at a time and see how the conclusions must be amended. This process allows us to derive a reasonably realistic and comprehensible model.
Hemen her zaman CAPM olarak bilinen Finansal Varlıklar Fiyatlama Modeli modern finansal ekonominin merkezi noktasında yer alır. Model, bir varlığın riski ve beklenen getirisi arasında gözlemlememiz gereken ilişkiye dair kusursuz bir öngürü sağlar. Bu ilişki iki hayati işlev ortaya koyar. İlk olarak model, muhtemel yatırım seçeneklerini değerlendirmek için referans getiri oranı sağlar. Örneğin, menkul kıymetleri analiz ederken bir hisse senedi için tahmin ettiğimiz beklenen getiri oranının verili risk seviyesinde az çok “makul” bir getiri oranı olup olmadığı konusuyla ilgili olabiliriz. İkincisi, piyasada henüz alım satıma konu olmayan varlıkların beklenen getiri oranıyla ilgili makul bir tahmin yapmamıza yardım eder. Mesela, bir hisse senedinin ilk halka arzını nasıl fiyatlarız? Yeni ve esaslı bir yatırım projesi yatırımcıların bir şirketin hisse senedi üzerinde istedikleri (geri kazanım) getiri oranını nasıl etkiler? CAPM ampirik testlerle tam anlamıyla desteklenmese de sunduğu içgörü ve kesinliğinin önemli uygulamalar için kabul edilebilir olarak addedilmesi nedeniyle yaygın bir biçimde kullanılmaktadır.
Finansal Varlıklar Fiyatlama Modeli riski varlıklar üzerinden dengedeki beklenen getirilerle ilgili öngörüler setidir. Harry Markowitz 1952’de modern portföy yönetiminin temelini inşa etmiştir. CAPM 12 yıl sonra William Sharpe, John Lintner ve Jan Mossin'in makalelerinde yayımlandı. Bu hazırlık döneminde geçen zaman Markowitz’in portföy seçme modelinden CAPM’e sıçrayışın tesadüf olmadığını gösterdi.
Biz CAMP’i “Olursa ne olur? (What if?)” sorusunu yönelterek ele alacağız? Burada “olursa (if)” kısmı basitleştirilmiş bir dünyaya işaret eder. Gerçekçi olmayan bir dünya kabulüyle hareket etmek, “o zaman (then)” kısmına nispeten kolayca sıçramaya izin verir. Bir kez bunun üstesinden geldiğimizde, her seferinde bir adım ötede teorik kurmacamıza karmaşıklık ilave edebilir ve çıkarımlarımızı nasıl değiştirmemiz gerektiğini görebiliriz. Bu süreç bize makul bir biçimde gerçekçi ve kapsamlı bir model geliştirmemize olanak tanır.
More
Less
Translation education
Master's degree - The George Washington University (USA)
Experience
Years of experience: 24. Registered at ProZ.com: Dec 2019.
English to Turkish (68th Notary Public of Ankara, verified) Turkish to English (68th Notary Public of Ankara, verified) English (Ankara University, verified)
Memberships
N/A
Software
Adobe Acrobat, Microsoft Excel, Microsoft Word, Powerpoint, Smartcat
Specialized translation and other services in banking, finance, political science, business, economics, investment, securities, education, law and commerce.
Full command of Legal matters, Computer Software Localization, Technical Documents, and Manuals, Educational Materials, Games.
Advanced finance education and financial analysis skills. Passed all 3 levels of CFA Exam
Certified translator
Turkish, Native proficiency.
Master of Science in Finance degree from The George Washington University (DC, USA)
BA in Political Science and Public Administration (Ankara, Turkey)
Diverse bank and financial supervision experience at managerial and technical level (about 15 years).
Field based, hands-on skills and knowledge in policy making and regulatory design.
Technical expertise in anti-money laundering, counter-terrorist financing (2 years).
Over fifteen years of translation/interpretation experience.
I work with care and precision. I have never missed a deadline.
Excellent knowledge of Grammar (English and Turkish).
Advanced level in English.
Competitive and negotiable rates.
Experienced, dedicated, reliable, punctual and perfectionist.
This user has earned KudoZ points by helping other translators with PRO-level terms. Click point total(s) to see term translations provided.
Expertise 
Portfolio