This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
Freelance translator and/or interpreter, Verified site user
Data security
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Services
Translation, Editing/proofreading
Expertise
Specializes in:
International Org/Dev/Coop
Poetry & Literature
Environment & Ecology
Tourism & Travel
Advertising / Public Relations
Marketing / Market Research
Journalism
Government / Politics
Human Resources
Music
Volunteer / Pro-bono work
Open to considering volunteer work for registered non-profit organizations
Rates
Payment methods accepted
Wire transfer, PayPal
Portfolio
Sample translations submitted: 3
Dutch to English: Film festival General field: Art/Literary Detailed field: Cinema, Film, TV, Drama
Source text - Dutch Geen filmkunst zonder filmkritiek
Dat het toonaangevende onafhankelijke Amerikaanse filmblad 'Film Comment' stilaan ten grave wordt gedragen, na een laatste ogenschijnlijke hamerslag door het coronavirus, doet opnieuw zorgen baren over het voortbestaan van de filmkritiek. Michiel Philippaerts, kortfilmprogrammator bij Film Fest Gent, verdedigt daarom de nood daaraan en de verrijkende deugd ervan voor u met vuur.
Op vrijdag 27 maart stuurde het Film at Lincoln Center, de filmvereniging die het New Yorkse filmfestival en New Directors/New Films huisvest, een persbericht uit: “A COVID-19 update from Film at Lincoln Center”. Een standaard persbericht in deze akelige tijden van corona: over het sluiten van hun zalen, het uitstellen van hun jaarlijkse Chaplin Award Gala en andere verregaande, verschrikkelijke besparingsmaatregelen zoals het ontslag van 50% van hun vaste medewerkers en alle tijdelijke medewerkers.
De voorlaatste paragraaf werd gereserveerd voor meer groot nieuws, dat echter zo terloops in drie pietluttige regeltjes werd aangehaald, dat ik het enkel op volgende wijze interpreteren kon: “By the way, we stoppen ook met ons filmblad Film Comment – ciaokes, doei.”
Dat het bericht werd verstuurd op het einde van een vrijdagnamiddag versterkt de vermoedens dat de organisatie hoopte op een soort van verdoezeling van hun genomen acties. Dat was helaas buiten Film Twitter gerekend, de onlinegemeenschap van diehard-cinefielen op Twitter. Het nieuws werd vliegensvlug opgepikt en al snel werd de zeer terechte vraag gesteld hoe een van de belangrijkste filmbladen ter wereld, met een geschiedenis van bijna 60 jaar, zo langs de neus weg tot het schavot veroordeeld kon worden.
Toegegeven, er werd door Film at Lincoln Center gesproken over een herdachte versie die verder online zijn leven zou kunnen leiden, maar ook over de concrete implicaties van deze beslissing werd vaag gecommuniceerd. Er lekten vertrouwelijke mails en langzaam werd duidelijk dat lang voor de coronacrisis voet aan wal kreeg in de VS er al duidelijke plannen waren geweest voor het opdoeken van de gedrukte versie van het filmblad.
En zo geschiedde. In nauwelijks enkele maanden verloren twee van de drie filmbladen uit de Heilige Drievuldigheid van de Kwaliteitsvolle Filmkritiek hun huidige vorm: het Franse Cahiers du Cinéma werd opgekocht door een groep van negentien zakenmensen, waaronder filmproducenten. Daardoor stapte de voltallige redactie in februari op, terwijl in maart, onder het mom van de pandemie, het Amerikaanse Film Comment op een ‘indefinite hiatus’ ging. Enkel het Britse Sight & Sound houdt – voorlopig – nog stand.
Dat ook het Canadese Cinema Scope van Mark Peranson, de nieuwbakken voorzitter van het selectiecomité van het Berlijnse filmfestival, recent een alarmerende oproep lanceerde bij de aankondiging van hun nieuwe nummer mag geen verrassing zijn.
Wereldwijd staat het water aan de lippen van publicaties die op een serieuze manier over cinema trachten te schrijven. En dat is een verlies.
(Film Fest Gent)
Translation - English Filmmaking and film critique go hand in hand
That the leading independent American film magazine ‘Film Comment’ is slowly being carried to its grave, after what seemed like a final blow by the coronavirus’ hammer, has renewed worries over the future of film critique. Because of this, Michiel Philippaerts, short-film programmer at Film Fest Gent, is here to passionately defend the need for film critique as well as its enriching virtue.
On Friday the 27th of March, Film at Lincoln Center, the film association that hosts New York’s film festival and New Directors/New Films, sent out a press release: ‘A COVID-19 update from Film at Lincoln Center’. A run-of-the-mill press release in these frightening corona times: about the closure of their theatres, the postponement of their annual Chaplin Award Gala and other drastic, terrible austerity measures, such as the dismissal of 50% of their permanent staff and all of their temporary staff.
The second-to-last paragraph was reserved for yet another bombshell, albeit a bombshell that was mentioned so casually, in just three pitiful little lines, that I could but interpret it as follows: “By the way, we’re also discontinuing our film magazine Film Comment – see ya, bye.”
That the message was sent on a late Friday afternoon only fuels the suspicion that the organisation was hoping the actions it had undertaken would somehow go unnoticed. But they forgot to factor in Film Twitter, the online community of diehard cinephiles on Twitter. The news spread like wildfire. Soon, people were asking the very legitimate question of how one of the most important film magazines in the world, with a history dating back almost 60 years, could be sentenced to death so summarily.
Granted, Film at Lincoln Center mentioned an altered version that could be reincarnated online, but talk about the practical implications of that decision was vague as well. Confidential e-mails were leaked; slowly, it became evident there had been clear plans to shut down the printed version of the film magazine long before the corona crisis ever gained a foothold in the US.
And so it came to pass. In the space of just a few months, two of the three film magazines that make up the Holy Trinity of High-Quality Film Critique lost their current form: the French Cahiers du Cinéma was bought by a group of nineteen business people, among which were film producers. This led to the entire editorial board handing in its resignation in February, while the American Film Comment went on ‘indefinite hiatus’ in March, under the pretext of the pandemic. Only the British Sight & Sound is still going strong – for now.
It comes as no surprise that even the Canadian Cinema Scope of editor Mark Peranson, newly-appointed chair of the Berlin film festival’s selection committee, recently launched an alarming appeal as it announced the publication of its latest issue.
Across the world, publications that take pride in their high-quality reporting on filmmaking are drowning. And that is a genuine loss.
(Film Fest Gent)
Dutch to English: Travel to Busan, South Korea General field: Marketing Detailed field: Tourism & Travel
Source text - Dutch 5 onmisbare ervaringen in Busan, Zuid-Korea
De op een na grootste stad van Zuid-Korea heeft een spectaculaire ligging tussen de bergen en de zee, uitkijkend op Japan. Ooit stond Busan bekend om de handelsschepen die vertrokken uit de haven; nu maakt de stad op een andere manier indruk.
Busan is Cultuurstad van Oost-Azië en heeft de toppositie veroverd in onze Best in Asia-lijst voor 2018. Het Internationale Filmfestival Busan zet Aziatische films al tijden in het zonnetje, maar het grote publiek zal zijn eerste glimp van Busan opgevangen hebben in de kaskraker Black Panther. We hebben vijf onmisbare ervaringen in de stad voor je verzameld.
1. Vind sereniteit in een tempel
Aan de rand van de moderne stad liggen twee spirituele tegenwichten. De oorden Beomeo-sa in de heuvels en Haedong Yonggungsa aan de rotsige kust bieden een contrast met de stad door boeddhistische overpeinzing te bieden in een serene setting. Ga buiten het weekend en feestdagen om ze in alle rust te bezoeken of boek een overnachting bij Beomeo-sa. Je kunt ook de bergen in trekken voor een wandeltocht naar Seokbul-sa, een kluizenaarshut met heilige rotstekeningen.
2. Volg de locals naar het strand
Zuid-Korea heeft een work hard, play hard-reputatie, dus het kan zeker lonen om je door de locals te laten leiden naar de plekken waar zij graag relaxen. De Koreanen roemen Busan als een van de beste stedelijke strandbestemmingen ter wereld. Gwangalli, Haeundae en Songdo zijn de meest centrale plekken en alle drie heerlijke strandbaaien nabij de wolkenkrabbers. Huur luchtbedden bij Haeundae, neem een kabelbaan over de baai bij Songdo en geniet ’s avonds bij Gwangalli van een kleurige lichtshow op de Diamond Bridge.
3. Wandel door een kleurrijke enclave
Rio de Janeiro is een zusterstad van Busan en de vergelijking is treffender dan je misschien zou denken. Naast de Koreaanse strandequivalenten van Copacabana en Ipanema heeft Busan ook een wijk die doet denken aan een kleurige favela. Cultuurdorp Gamcheon is een voormalige sloppenwijk die tegen een berghelling aan werd gebouwd door vluchtelingen van de Koreaanse oorlog. Sinds 2009 hebben de lego-achtige huisjes blauwe daken en roze muren. Kaarten van locals wijzen de weg naar cafés en galeries in dit pastelkeurige doolhof.
4. Ga je smaakpapillen achterna
De vismarkt van Jagalchi is een vreemd, geweldig en soms ietwat onwelriekend venster op de culinaire passies van de stad. Je kunt hier vrijwel elk denkbaar eetbaar zeewezen vinden, maar puristen gaan voor de hoe (spreek uit: “we”), een Koreaanse variant van sashimi. Proef de flinterdun gesneden rauwe vis ingepakt in slablaadjes met hete saus en knoflook.
5. Bekijk een vurig spektakel
Plan je bezoek in oktober voor het Vuurwerkfestival van Busan: een van de grootste vuurwerkshows in Azië. Het strand Gwangalli is het bruisende hart van de activiteiten en vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op de pyrotechniek en laserlichten die de stad en zee verlichten.
(Lonely Planet)
Translation - English 5 experiences you shouldn’t miss in Busan, South Korea
South Korea’s second-biggest city is spectacularly located between the mountains and the sea, looking out towards Japan. Busan was once known for the trade ships that departed from its harbour; now, the city impresses in a different way.
Busan is one of 2018’s Culture Cities of East Asia and tops our Best-in-Asia list this year. The Busan International Film Festival has been celebrating Asian films for a while now, but the general public will have caught its first glimpse of Busan in the box-office hit Black Panther. We’ve compiled a list of five experiences you shouldn’t miss in this city.
1. Find serenity at a temple
Head to the suburbs for two spiritual counterbalances to the modern city. Nestled in the hills is Beomeo-sa, while Haedong Yonggungsa clings to rocky cliffs overlooking the sea. Both allow for Buddhist contemplation in a serene setting – a stark contrast to the city. For a more tranquil visit, avoid weekends and holidays or book an overnight stay at Beomeo-sa. You can also head into the mountains and hike to Seokbul-sa, a hermit’s hut with holy cave paintings.
2. Join the locals at the beach
South Korea has a reputation of working hard and playing hard, so it can definitely pay off to let the locals guide you to their favourite spots to relax. Koreans themselves praise Busan as one of the best urban beach destinations in the world. Gwangalli, Haeundae and Songdo are closest to the centre; all of them are delightful bays at the foot of skyscrapers. Rent an inflatable mattress at Haeundae, ride the cable car over Songdo Bay and enjoy a colourful light show on the Diamond Bridge in Gwangalli at night.
3. Stroll through a colourful enclave
Rio de Janeiro is one of Busan’s sister cities, and the comparison is more apt than you might expect. Not only are Korea’s beaches very similar to those of Copacabana and Ipanema, but Busan also has a neighbourhood that brings to mind a vibrant favela. Gamcheon Culture Village is a former hillside slum constructed by refugees of the Korean war. Since 2009, its Lego-like little houses sport blue roofs and pink walls. Maps drawn by locals lead you to cafés and galleries in this pastel-coloured maze.
4. Follow your taste buds
Jagalchi Fish Market is a strange, marvellous and sometimes slightly odorous window on the city’s culinary passions. Here, you’ll find almost any edible sea creature you can imagine, but purists opt for hoe (pronounced “hweh”), a Korean version of sashimi. Taste the paper-thin slices of raw fish wrapped in salad leaves and served with spicy sauce and garlic.
5. Watch a fiery spectacle
Time your visit for October to coincide with Busan’s Fireworks Festival, one of Asia’s largest fireworks shows. Gwangalli Beach is the beating heart of the activities, offering a magnificent view of the pyrotechnics and laser beams lighting up the city and sea.
(Lonely Planet)
Swedish to English: DN op-ed by Åsa Beckman General field: Art/Literary Detailed field: Journalism
Source text - Swedish Det är dags att tacka nej till tjatromantikerna
En helg i början av januari stängde jag in mig och tittade på alla avsnitten av den norska tv-serien ”Skam”. Jag hade inte alls tänkt göra det, men det gick inte att sluta. Det sista avsnittet såg jag halv fyra på måndagsmorgonen.
Sedan dess har jag utvecklat ett sjukligt protektionistiskt förhållande till succéserien. Jag vill inte veta vad någon annan människa tycker om ”Skam”. Tvärtemot hur det brukar vara när jag har sett eller läst något som jag blir uppslukad av. Därför har jag bara sett lösryckta åsikter fladdra förbi i krönikor och sociala medier, inklusive diverse korkade påpekanden om att detta enbart skulle vara en ungdomsserie. Det där sista kan man bara säga om man har förvandlat sitt hjärta till sten.
För er som inte sett ”Skam”, som ligger på SVT Play, så handlar den om fem tonårstjejer på en skola i Oslo och deras vänner. Det är en intelligent och svindlande autentisk skildring av tonårens skörhet och styrka. Av känslor och erfarenheter som går igen genom hela livet, men så småningom blir mer invanda.
Den relation som engagerat ”Skam”-fans över hela världen mest är förhållandet mellan Noora och hunken William. Han är självsäker, kör Porsche och har nedlagt halva skolan. När han vänder blickarna mot Noora är hon först helt ointresserad. Men William ger sig inte. Han skickar sms, ringer, söker upp henne, försöker få henne att acceptera en date, otroligt beslutsamt. Man blir knäsvag. Det går inte att tycka annat än att han är charmig.
”Men herregud mamma, hör du vad du säger!??”, utbrister min dotter när vi pratar om serien (jo, hon är den enda jag velat diskutera den med, med henne vill jag diskutera allt). ”Han är ju helt outhärdlig. Han tar ju inte ett nej för ett nej.”
I helgen fortsatte hon sin intensiva anti-William-kampanj och skickade mig ett rörligt Facebook-inlägg från tjejkollektivet Fem i familjen som använde honom som flagrant exempel på tjatromantik. Alltså det i filmer och tv-serier så vanliga fenomenet med envisa snubbar som skickar blommor, ringer, väntar utanför ens jobb.
I tjatromantiken finns en idé om att män förtjänar och har rätt till kvinnors uppmärksamhet, menade Fem i familjen. Om hon inte svarar på hans uppvaktning målas hon upp som stel, kall, torr. Kvinnor förväntas acceptera och godta mäns känslor, eftersom de egna aldrig är lika viktiga. Budskapet som förmedlas, fortsatte Fem i familjen, är att kvinnors nej inte behöver accepteras. I förlängningen bidrar det till att tröskeln för att begå övergrepp suddas ut.
Först vill jag inte riktigt släppa in deras resonemang; ska världen behöva bli så tråkig? Och är inte slutsatsen om övergreppströskeln väl drastisk? Ändå: det ligger något i det. Och jag undrar om det inte finns en intressant generationsskillnad här.
Som äldre feminist kan jag ibland tycka att yngre kvinnor kan vara som hökar på killar som närmar sig dem på, som de tycker, fel sätt. Att de exploderar över någon som tittar till på tunnelbanan eller ropar något på gatan.
Kanske har det att göra med att sättet som en ung kvinna kan bli pressad på i dag är så väldigt mycket kraftigare. Det handlar inte om att någon ringer hem lite för envist på en gammal bakelittelefon. Det är att någon när som helst, dygnet runt, skickar sms, foton, dyker upp i ens flöden i sociala medier, kan hota med att lägga ut bilder på nätet. Att man som ung tjej i dag är så mycket mer utsatt än vad vi kan förstå – och att nejet därför behöver vara så mycket tydligare.
Så nu är jag beredd att dela min dotters skepsis mot tjatromantikerna. Det är trots allt en jäkla skillnad på att på Alla hjärtans dag riskera att få mobilen full med dickpics – i stället för famnen full med rosor.
(DN, 16-02-2017)
Translation - English Time to say no to the nag-lovers
One weekend in early January, I holed up at home and watched every single episode of the Norwegian TV show ”Skam”. I don’t quite know how this happened, but found myself unable to stop. I watched the final episode at half-past three on Monday morning.
Since then, I’ve developed an unhealthily protective relationship with the hit show. I don’t want to hear what anyone else thinks about ”Skam”. This is the complete opposite of how I usually react when I’ve watched or read something I then become obsessed with it. That’s why I’ve so far only caught snatches of opinions here and there in op-eds and on social media, including several ridiculous statements about ”Skam” being just a TV show for kids. Only someone with a heart of stone would say that.
For those of you who haven’t seen ”Skam”, now streaming on SVT Play, the show centres on five teenage girls and their friends at a school in Oslo. It is an intelligent and breathtakingly life-like portrayal of the fragility and strength of those teenage years. Of feelings and experiences we all experience throughout life, but that we become more accustomed to as we grow older.
The one relationship that has kept ”Skam” fans around the world on the edge of their seat is the one between Noora and hottie William. He’s self-confident, drives a Porsche and has conquered the hearts of half of the school population. When he sets his sights on Noora, she’s initially completely uninterested. But William doesn’t let up. He texts her, calls her, makes sure to bump into her, tries to get her to agree to go on a date, all very persistently. Enough to make anyone swoon. There’s no other word than ‘charming’ to describe him.
”Oh my god, mum, do you even hear yourself talk!??”, my daughter exclaims when we discuss the show (alright, she’s the only one I’ve wanted to discuss it with, but that’s because I want to discuss everything with her). ”He’s completely insufferable. He doesn’t take no for an answer.”
This weekend, she kept up her fervent anti-William crusade and sent me a Facebook video of the girl gang Fem i familjen (A family of five), who used him as a blatant example of nag-your-way-to-romance. That is: the phenomenon commonly found in films and TV shows, in which unrelenting dudes send flowers, call and wait outside your office.
Fem i familjen claim nag-your-way-to-romance is based on the idea that men deserve and even have a right to women’s attention. If she doesn’t respond to his courtship, she’s portrayed as unfeeling, frigid, dry. Women are expected to accept and go along with men’s feelings, because their own are seldom as important. The message, Fem i familjen continues, is that a woman’s ‘no’ doesn’t count. This in turn contributes to the slow lowering of the threshold for abuse.
At first, I don’t really want to take in their argument; does everything have to be such a bore? And isn’t that conclusion about the threshold for abuse a bit much? Still, they have a point. And I wonder whether this doesn’t actually point to an interesting generational gap.
As an older feminist, I sometimes think younger women watch men like a hawk when men try to approach women in what they see as the wrong way. That women explode when anyone so much as looks at them in the subway or whistles at them in the street.
Maybe this has to do with the fact that young women can be hounded much more relentlessly these days. We’re no longer talking about someone calling you at home a few times too many with an old-school Bakelite phone. Instead, we’re talking about someone who, at any moment, night or day, sends text messages, sends photos, pops up in your social media feed, maybe even threatens to upload images online. Girls today are much more vulnerable than we can even comprehend – so their ‘no’ needs to sound that much louder.
So now I’m willing to share my daughter’s sceptical view on these nag-lovers. Because there is, after all, a hell of a difference between the risk of being texted a load of dickpics on Valentine’s Day – or getting an armful of roses.
(DN, 16-02-2017)
More
Less
Translation education
Master's degree - Ghent University, Belgium
Experience
Years of experience: 6. Registered at ProZ.com: Mar 2020.
My name is Eva Corijn. I grew up in a bilingual English-Dutch environment in Indonesia. Later, I lived in Japan, Thailand, Hong Kong and Belgium before settling in Sweden, where I now spend my days eating too many cinnamon buns and learning how to queue like a proper Swede.
I've been working as a professional translator since 2017, translating from Dutch/Swedish into English. I'm a member of the Swedish Association of Professional Translators (SFÖ).
Specialisation
Because of my interest in creative writing and my background as a communication professional, I specialise in translations on the creative side of the spectrum. Think children's novels, rousing NGO newsletters, articles about climate change or magical texts for a travel blog!
I also take on more general translations like annual reports, HR vacancies, policy documents, web copy, press releases, marketing brochures etc.
Experience
Before becoming a full-time translator, I built a successful career in the communication sector, working for a range of NGOs, humanitarian aid organisations and government bodies. This taught me useful things like how to run a vaccination campaign in Malawi when it's pushing 35°C, but also how to really make a text sparkle.
A few days a month, I work at Sveriges Radio (Sweden's national radio broadcaster) as one of their English-language journalists, presenting the news on air.
Education
I have an MA in Languages and Cultures from Ghent University (with a minor in Scandinavian Languages) and an MSc in International Relations from the University of Gothenburg. I've also taken courses in Communication, Creative Writing and Narrative Theory (Linnaeus University, Berghs School of Communication, Folkuniversitetet.) Some have declared me bonkers, but I've also just signed up to learn Welsh!
